After over two months...

From Epress (Eng, Arm):

Yesterday, local daily Haykakan Jamanak received an envelope from its chief editor, imprisoned journalist Nikol Pashinyan. This is the first package that the editorial office has received from Pashinyan since Nov. 13, 2010. Recall that after Pashinyan was moved to Artik penitentiary, the newspaper stopped receiving his articles. On numerous occasions, Pashinyan said he wrote daily and submitted his articles to prison staff, but only the last, which was submitted to prison administration on Jan. 9 in the presence of Artur Sakunts, head of a citizens’ group monitoring prisons in Armenia, reached its destination.

The article, written on Dec. 23, 2010, appears, in part, below:

“Fear has overtaken me, a terrible fear. I am afraid to disappoint… Snippets from online conversations reach me, in which users express their opinions about me. They are many, diverse, from wholly negative to wholeheartedly positive. My fear is before the latter group, those, to put it mildly, say positive things about me. To put it mildly. There are opinions that long ago crossed the limits of average positive [comments].”

Pashinyan goes on to quote one Facebook user, who apparently said: “Remembering him, I believe in morality, will, honesty; remembering him, I try not to betray myself.” Pashinyan says that though it’s nice to hear such comments aimed at him, it is also caused him to be afraid:

“From the moment that I picked up a pen for the first time and wrote a story, I proved to myself, that I am now a public figure, and I wanted, very much wanted, to be flawless. Flawless in honesty, flawless in morality, flawless in righteousness, flawless with my aims… I won’t say that I’ve subverted this work, but flaws, as you know, have come up.

“Honest, faultless, righteous, moral, unselfish: when I come across such words to describe me, even in minor cases, I regret that I could not be perfect, and never will I be able to.

“Next, I fear that the use of such words, epithets, are proof that the person in question, the author, that one person, that +1, the single satellite, has searched for something important to him and found it in my actions. He is inspired by me, proud, amazed, and receives a small, but important positive charge from that, perhaps becoming a participant in the struggle for a Free and Happy Armenia and does so thinking that I, Nikol Pashinyan, am honest, righteous, moral, unselfish. And here is where the fear arises.

“And what would happen to that man if one day he finds out that that same Nikol Pashinyan in this or that year at this or that place made a dishonest step toward such and such a person.

[...]

“I have wished, always wished, to be flawless because I have understood that I am accountable before others, for others… Life, lifestyle, the race, competition, and sometimes hopelessness brought about those flaws. There were wrong and suspicious deeds.

“A fear has overtaken me. I am afraid to disappoint.

“P.S. I am also afraid of you misinterpreting what I wrote. Don’t misunderstand. And don’t be afraid. I won’t disappoint.”

Երեկ «Հայկական ժամանակ» օրաթերթի խմբագրությունը ծրար է ստացել օրաթերթի գլխավոր խմբագիր, քաղբանտարկյալ Նիկոլ Փաշինյանից: Սա առաջին ծրարն է, որը խմբագրությունը ստացել է նախորդ տարվա նոյեմբերի 13-ից: Հիշեցնենք, որ «Արթիկ» ՔԿՀ տեղափոխվելուց հետո Նիկոլ Փաշինյանի հոդվածները օրաթերթը չէր ստանում: Փաշինյանը բազմիցս հայտնել էր, որ այս ընթացքում նա ամեն օր հոդված է գրել և ծրար փոխանցել ՔԿՀ վարչակազմին, սակայն միայն վերջինը, որը հունվարի 9-ին ՔԿՀ վարչակազմին է փոխանցվել ՔԿՀ-ներում դիտորդական առաքելություն իրականացվող հասարակական խմբի ղեկավար Արթուր Սաքունցի ներկայությամբ, տեղ է հասել:

Հոդվածը, որը գրվել է 2010 թվականի դեկտեմբերի 23-ին ներկայացնում ենք ամբողջությամբ.

«Վախ է մտել մեջս, ահավոր մի վախ: Վախենում եմ հիասթափեցնել…
Ինձ պատառիկներ են հասնում ինտերնետային քննարկումներից, որոնց մասնակիցները կարծիքներ են արտահայտում իմ մասին: Դրանք բազմազան են, բազմաշերտ` ի սրտե բացասականից մինչև ի սրտե դրական: Վախս, ահա այս վերջին խմբում գտնվող մարդկանց առջև է, ովքեր, մեղմ ասած` դրական կարծիքներ են արտահայտում իմ մասին: Մեղմ ասած: Կան կարծիքներ, որոնք վաղուց են հատել սովորական դրականի սահմանագիծը:

Facebook սոցիալական ցանցում, օրինակ, մի այցելու իմ մասին թողել է հետևյալ գրությունը.«Իրեն հիշելով` ես հավատում եմ բարոյականությանը, կամքին, ազնվությանը, իրեն հիշելով` փորձում եմ չդավաճանել ինքս ինձ»:
Ի՞նչն է ուրեմն վախեցնում ինձ. մի՞թե հաճելի չէ սեփական անձի մասին այսպիսի թեկուզ մեկ կարծիք լսել: Հաճելի է, բայց նաև` վախենալու…

Այն պահից, երբ առաջին անգամ գրիչ եմ վերցրել և հոդված գրել` ինքս ինձ հաշիվ եմ տվել, որ հրապարակային դեմք եմ այլևս և ցանկացել եմ, շատ եմ ցանկացել լինել անբիծ: Անբիծ ազնվությամբ, անբիծ բարոյականությամբ, անբիծ արդարությամբ, անբիծ նպատակներով: Քավ լիցի, չեմ ասի, թե տապալել եմ այդ գործը, բայց բծեր, ինչպես հասկանում եք, առաջացել են: Կյանքը, կենցաղը, մրցավազքը, մրցակցությունը, երբեմն` անելանելիությունը առաջացրել են այդ բծերը: Եղել են սխալ և կասկածելի արարքներ:

Ազնիվ, անբիծ, արդար, բարոյական, անշահախնդիր. ինձ բնորոշելու համար այսպիսի բառերի օգտագործման թեկուզ աննշան դեպքերի հանդիպելիս ես ափսոսում եմ, որ չեմ կարողացել կատարյալ լինել և երբեք էլ չեմ կարողանա:

Հաջորդ պահին վախենում եմ, որովհետև նման բառերի, մակդիրների օգտագործումը ապացույցն է, որ տվյալ անձը, գրության հեղինակը, այդ մեկ հոգին,1+ այդ միակ, եզակի հետևորդը իր համար կարևոր ինչ-որ բան է փնտրել և գտել իմ գործունեության մեջ: Նա ոգևորվում է ինձանով, հպարտանում, հիանում և դրանից մի չնչին, բայց կարևոր դրական լիցք է ստանում, գուցե և դառնում Ազատ և Երջանիկ Հայաստանի համար մղվող պայքարի հետևորդ և դա անում է` մտածելով որ ես` Նիկոլ Փաշինյանս, ազնիվ եմ, արդար, բարոյական, անշահախնդիր: Ահա այստեղ է, որ վեր է հառնում վախը:

Իսկ ինչ կլինի այդ մարդու հետ, եթե նա մի օր իմանա, որ այդ նույն Նիկոլ Փաշինյանն այսինչ տարվա այսինչ վայրում անազնիվ մի քայլ է արել այսինչի նկատմամբ:
Կամ` անարդար է վարվել այսինչի հետ:
Կամ` բարոյապես կասկածելի ինչ-որ արարք է թույլ տվել:
Կամ` շահախնդրություն է ցուցաբերել այսինչ հարցում:
Կամ` կամ, կամ, կամ…

Ցանկացել եմ, միշտ ցանկացել եմ անբիծ լինել, որովհետև հասկացել եմ, որ պատասխանատու եմ մարդկանց առջև, մարդկանց համար: Չեմ ասի, թե տապալել եմ այդ գործը, բայց` հասկանո՞ւմ եք, բծերից խուսափել չի հաջողվել: Կյանքը, կենցաղը, մրցավազքը, մրցակցությունը, երբեմն` անելանելիությունը առաջացրել են այդ բծերը: Եղել են սխալ և կասկածելի արարքներ:

Վախ է մտել մեջս, ահավոր մի վախ: Վախենում եմ հիասթափեցնել:

Հ.Գ. Նաև վախենում եմ գրածս սխալ հասկանաք: Սխալ չհասկանաք: Ու չվախենաք: Չեմ հիասթափեցնի»: