There you are...

Some people had been wondering where Bazaz was recently, I know I have. How could I not? But he has reared his head... Below is some information that was circulating a few days ago, and here is an article from epress (Armenian, English):

Հունիսի 25-ի երեկոյան, ժամը 21:00-ի սահմաններում Հայ Ազգային Կոնգրեսի 4 երիտասարդ ակտիվիստների հանդիպումը Երևանի փոխոստիկանապետ Ռոբերտ Մելքոնյանի և Երևանի ոստիկանության Կենտրոնի բաժնի պետի տեղակալ Արայիկ Պետրոսյանի հետ ավարտվել է Կոնգրեսի անդամներին ոստիկանության բաժին բերման ենթարկելով: Որից հետո Կենտրոնի ոստիկանապետ Սարգիս Մարտիրոսյանը և նրա աշխատասենյակում գտնվող Երևանի փոխոստիկանապետ Ռոբերտ Մելքոնյանը Երևանի ՊՊԾ գնդի հրամանատար Վալիրի Օսիպովի և Կենտրոնի փոխոստիկանապետ Արայիկ Պետրոսյանի ներկայությամբ սպառնացել են Հայ ազգային կոնգրեսի ակտիվիստներին:

[from epress] According to a new audio recording that has appeared on YouTube, what sounds to be Yerevan Deputy Police Chief Robert Melkonyan and Kentron (“Center”) Police Chief Sargis Martirosyan are heard threatening detained Armenian National Congress (HAK) activists. In the clip (available only in Armenian), the senior police officials are heard issuing a warning to the young opposition activists regarding their activities ahead of Thursday’s rally.
Recall, at about 8:45 pm on Jun. 25, four youth HAK activists — Sargis Gevorgyan, Vahagn Gevorgyan, Sargis Khachatryan and David Kiramijyan — were picked up by police from the Pushkin–Mashtots intersection while they were distributing flyers announced the Jun. 30 rally and taken to central police division. They were subsequently released at around 9:25 pm.

Here's the video that was put up on youtube:

Trying to Reformulate History

Addendum: And here's Pashinyan's editorial on Oskanyan's interview from June 22: Նշաձողի վոյեւէ առերեւույթը



Oskanyan was the guest on Azatutyun's Տեսակետների խաչմերուկ this weekend. I was quite impressed at how well prepared he was. At how ready he was to answer such a wide variety of questions. At how hard he obviously had worked in preparing and presenting answers that, to naive eyes and ears, present a wonderfully coherent story of a man committed to a healthy and just Armenia. At how hard he's trying to keep his options open right now.

Gimme a break. It doesn't matter how hard you try to clean up your trail, realign the evidence, justify your actions. Its all still there. And no amount of trying to rewrite and reexplain history, no number of videos or Civilitas forums or interviews, is going to change the truth.

So I, for one, don't need to hear about how broken up you were and still are about March 1, or how you tried to get a dialogue going, or how you felt the political prisoners needed to be released. I don't remember any such voice of support for the political prisoners, or for any part of the struggle in general, and I was watching closely (Feb 9 2010 post, March 14, 2009, http://tzitzernak2.blogspot.com/2010/05/on-civilitas-oskanyan-and-meghri.html) In fact, even in this interview you didn't dare call them political prisoners. They are refered to as բանտերում գտնվողները - those who are in prison.

But, I don't need to keep going on my own. Anna Hakobyan already wrote a brilliant piece in Haykakan Zhamanak on May 12, 2011. And here it is: First Part, Second Part.

Keep trying to wipe away the fingerprints and rearrange it all, my friend. The only person believing it is you.

[azatutyun article and video here]

This one's a beauty...

As I dont get time to read all of the articles I would like to, someone reposted this article on facebook where I luckily saw it. The original is from chi.am. The last paragraph especially just tugs at my heart strings... kudos to the author ՔՐԻՍՏԻՆԵ ԽԱՆՈՒՄՅԱՆ (Kristine Khanumyan) -

ԴԱՇՆԱԿՑՈՒԹՅՈՒՆԸ ԲՈԼՈՐԻՆ ՍԵՓԱԿԱՆ ԱՐՇԻՆՈՎ Է ՉԱՓՈՒՄ

Իսկ հասարակությունը կապ ունե՞ր երիտթուրքերի

հետ ձեր ախպերության հետ

Ինչպես երեւում է` Հայ Ազգային Կոնգրեսի հատկապես վերջին հանրահավաքից հետո, երբ իշխանությունները փաստացի հաստատեցին, որ պատրաստ են ընդդիմության հետ գնալ երկխոսության, Դաշնակցությունը լուրջ տվայտանքների մեջ է ընկել։ Դաշնակցության ներկայացուցիչները մեկը մյուսին հերթ չտալով փորձում են ամենատարբեր ձեւերով մեղմ ասած «հարամել» հնարավոր այդ երկխոսությունը։

Երեկ, օրինակ, դաշնակցական պատգամավոր Արծվիկ Մինասյանն անդրադառնալով երկխոսությանը` ոչ ավել, ոչ պակաս հայտարարել է, թե «իրենք, (այսինքն` ընդդիմությունն ու իշխանությունները-հեղ.) վաղուց էին երկխոսում, շախմատ խաղում, փոխադարձաբար գովերգում իրար, բայց դրա հետ հասարակությունը որեւէ կապ չունի։ Մյուս կողմից էլ լավ է, որ ՀԱԿ-ն ու իշխանությունը երկխոսում են։ Հասարակության աչքերը բացվում են, եւ նա տեսնում է, որ ՀԱԿ-ն ու իշխանությունը շատ ու շատ հարցերում միանման են մտածում։ Բայց պետք է նշել, որ շատ ու շատ հարցերում նրանց մոտեցումները չեն համապատասխանում մեր ազգային շահերին»։

Այսպես ուրեմն, բանից պարզվում է` հասարակությունը ընդդիմության հետ կապ չունի, կապ չունի այն երկխոսության հետ, որը ընդդիմությունը հասարակության անունից եւ հասարակության համար վարելու է իշխանության հետ։ Թերեւս` ըստ դաշնակցականների, հասարակությունը կապ ունի Դաշնակցության հետ։ Բանից պարզվում է նաեւ, որ ընդդիմությունը չի մտածում ազգային շահերի մասին, եւ մտածողը թերեւս Դաշնակցությունն է։ Ըստ երեւույթին, Դաշնակցությունը բոլոր քաղաքական ուժերին սեփական արշինով է չափում, երեւի Դաշնակցությունը մտածում է, որ եթե ինքը արդեն ավելի քան հարյուր տարի նման գործելաոճ է որդեգրել, ապա մյուս քաղաքական ուժերը եւս իրենց նման են։ Եվ դա հասկանալի է, ինչպե՞ս կարող է մի կուսակցություն, որը 1908 թվականից եղբայրացավ երիտթուրքերի հետ` թուրքական պառլամենտում մի քանի տեղ ստանալու խոստման դիմաց, եւ միաժամանակ զինաթափելով հայերին ու հրապարակավ հրաժարվելով «Հայ Դատից»` հասկանալ, որ կարող է լինել մի քաղաքական ուժ, որը երկխոսում է ոչ թե սեփական շահի, այլ երկրի եւ ժողովրդի ապագայի համար։ Դա հասկանալի է այն Դաշնակցության պարագայում, որը այդ մի քանի տեղերը ստանալով Թուրքիայի խորհրդարանում` 1909 թվականի Ադանայի կոտորածը, որի ընթացքում 30 հազար մարդ սպանվեց, անվանեց ցավալի թյուրիմացություն` իրենց խղճի վրա վերցնելով այդ մարդկանց արյունը, որը թափեցին դաշնակցականների եղբայր երիտթուրքերը։

Հետաքրքրական է, թե մեր ազգային շահերի հետ որքա՞ն կապ ունի դաշնակցականների կողմից նույն ժամանակ թուրքական խորհրդարանում քրիստոնյաներին բանակ զորակոչելու մասին օրենքին կողմ քվեարկելը, որը պատճառ դարձավ, որ 1915-ից առաջ արդեն մոտ երկու հարյուր հազար երիտասարդներ զորակոչվեն բանակ։ Եւ ավելին, արդեն կոտորածի տարիներին նույն դաշնակցականները մինչեւ վերջին պահը ստանձնել էին բանակից դասալիք հայ զինվորին բռնելու եւ թուրքական բանակ վերադարձնելու դերը։ Հետաքրքիր է, թե մեր ազգային շահերի հետ որքա՞ն կապ ունի 1918 թվականին Դաշնակցության կողմից Օսմանյան Թուրքիայի կառավարությանն ուղարկված հեռագիրը, որտեղ դաշնակցականները թուրքական իշխանություններին` հանուն բարեկամության իրազեկում էին, որ «Անդրանիկ փաշան խուսափել է ՀՀ կառավարությունից, իմանալով, որ զինվորական դատի պիտի ենթարկվի մեր զինվորական մինիստրին չենթարկվելու համար եւ որ Անդրանիկը տաճկահպատակ հայերից կազմել է առանձին զորաբանակ, նպատակ ունենալով անցնել Ջուլֆայի կամուրջը եւ Խոյի ու Սալմաստի շրջանում միանալ Վանից նահանջող ժողովրդին»։ «Նա մտադիր է ուժեղ բանակ կազմել, ստեղծել սեպարատ պետություն եւ հարձակվել ձեր վրա։ Խնդրում ենք միջոցներ ձեռք առնել` նրանց վերջնականապես ջախջախելու համար»,- գրված էր այդ հեռագրում։

Դաշնակցականները թերեւս մոռացել են, որ 20-ական թվականներին կնքեցին «Պրոմեթեւս» կոչվող դաշինքը` Թուրքիայի եւ Ադրբեջանից փախած մուսավաթականների ու Կովկասի լեռնականների Թուրքիայի ներկայացուցիչների հետ` Թուրքիայի հովանու ներքո այդ տարածքները անկախացնելու վերաբերյալ, ինչը փաստացի ուղղված էր Խորհրդային Հայաստանի հասարակության դեմ։ Դաշնակցականները թերեւս մոռացել են, որ երկրորդ աշխարհամարտի տարիներին անցել էին ֆաշիստական Գերմանիայի կողմը եւ անգամ պատերազմում էին ԽՍՀՄ-ի դեմ։ Դաշնակցականները թերեւս մոռացել են նաեւ, որ 1950-ական թվականներին կատարեցին ամենազզվելի քայլը` պառակտեցին հայ եկեղեցին` իրենց հովանավորության տակ հիմնելով Անթիլիասի նոր կաթողիկոսությունը, ինչի արդյունքում սփյուռքահայ բոլոր գաղութներում առաջացան զուգահեռ միություններ, կրթօջախներ, այլ ազգային կազմակերպություններ, որոնք սուր հակամարտության մեջ մտան իրար հետ` այդպիսով պառակտելով Սփյուռքը։

Դաշնակցականները թերեւս մոռացել են, որ հենց իրենք ամենասուր պայքարը ծավալեցին ղարաբաղյան շարժման տարիներին եւ շարժման դեմ` եւ ընդհուպ մինչեւ անկախության հանրաքվեն պայքարում էին անկախության գաղափարի դեմ։ Դե իսկ այն, թե ինչպես էր պատերազմի տարիներին Դաշնակցությունը հանրահավաք անում Երեւանի կենտրոնում, բոլորն են հիշում։ Բոլորն են հիշում նաեւ, որ արդեն քանի ընտրություն Դաշնակցությունը ընտրությունից առաջ դառնում է ընդդիմություն, ընտրությունից հետո` կոալիցիայի մաս։ Փաստորեն նորմալ է, որ այս ճանապարհն անցած կուսակցությունը անկեղծորեն չի կարողանում հասկանալ, որ Հայաստանում կարող է լինել այնպիսի քաղաքական ուժ, որը մտածում է ոչ թե սեփական շահի, այլ երկրի եւ ժողովրդի ճակատագրի մասին։

I would just add the following - Let's also remember that at that time (in reference to the last parargraph), the ARF was urging its supporters and sympathizers in the US to contact/fax their representatives to deny aid to Armenia.

That's quite some nationalism, there, isn't it?
Thanks guys. Don't know what the Armenian nation would do without you. Really.

More March 1 videos

From Martimek2008's YouTube channel - newly posted videos

Կրկին հայհոյանքները մոնտաժված չեն...


Սամվել Հարությունանի գնդակահարությունը ...01.03.2008թ


a1plus.am article in Armenia