Saturday, December 24, 2011

Lies and Excuses?

Its interesting, on today’s news on Azatutyun Radio, there is an interview in Prague with Eduard Sharmazanov. There is a prologue to the interview, which rhetorically points out that every single election, on just about every level in Armenia in the past 20 years, has resulted in the re-election of the incumbent. And, that, if we assume that they were free and fair elections, then that means that the majority of Armenians were satisfied with whomever was in power/party, and voted for that person/party again.

Now, I don’t know if he heard that preamble before he started talking, or how the interview was edited. But, Sharmaznov did state that the HHK, the ruling part of which he is a member, has made steps towards more free and fair elections, and that these steps have been applauded by external, European, organizations.

This just seems like a load of crap. For many reasons. So many.

But what really got to me today, what went through my head while I was listening to that piece, was – well, if you admit that you’re moving toward free, fair, democratic, non-corrupt elections, that means you aren’t there now. And if you’re the party that is ruling now, and won the most recent elections, that means you won in non-free, non-fair election(s), which means they were corrupt.

Which means you just admitted that you won illegally.

If you are truly interested in having free and fair, democratic elections, then you not only put into place a ten, twenty, one hundred, log-fold more changes (than you think you have already) in the election system, in preparation for the next set of elections, but you do everything possible to address and correct the illegalities which exist in the system now, and find and hold responsible those who perpetrated the fraud within your party, and outside. That is:

-hold responsible those MPs who have been and are, even caught on camera, voting fraudulently in parliament
-hold responsible those MPs who are illegally holding the position of MP and are active businessmen
-find and hold responsible those who were involved in the fraudulent election practices in the elections of the past 4 years…

These are, of course just a start, and necessary, but not sufficient.
For f**k’s sake, cheating MPs are caught on camera, and nothing is done.

On another note, while I’m still sitting here listening to Azatutyun, I am impressed by Anna Israelyan’s tactful way of bringing up Vahagn Hovnanian’s ties to Kocharyan – and perhaps, just perhaps, that this relationship might afford him some type of protection. He, of course, avoids answering the question, or truly addressing the issue. He starts with a vague response about the confused, mixed- up, immature state that things were/are in.

Is this an apology, or an excuse for his relationship with Kocharyan?

Monday, December 12, 2011

What did you just say?

Now, I'm not one to seek out and watch interviews with Armen Rustamyan, or any other Dashnak for that matter. Wait, that's not true, sometimes they're fun. But, honestly, I had no intention of watching the recent Armen Rustamyan interview on A1plus' PS show, as I have a million other things to do currently. But a friend told me about a specific part, knowing it would catch my attention, and she was right. See for yourselves.

At 23:59 min, in a discussion regarding March1, 2008, the PACE monitoring committee, and HAK's work, he actually has the cojones to say that hey, in reality, it was Zaruhi Postanjanyan and I who did what was necessary to get things done at PACE for March 1. He says the prisoners (I'll clarify that in a second) would have been released anyway eventually, HAK tried to take credit for it, but it would have happened anyway, what effect did HAK have? What work did HAK do? Wow.
He's becoming almost as clueless as some of my other favorite characters - Vartan Oskanyan, Seyran Ohanyan, et al... Let's take a step back from the politics of the situation -- It's not even about HAK, and how much work they did behind the scenes, or Heritage, its about the fact that tens of thousands were out in the streets, and the work they did, and the commitment they had, the sacrifices they made - and the fact that the ARF was NOT out there, was not with, or behind the people. The mast majority of the ARF is located outside of Armenia, and couldn't give a rats a** about March 1, and those who were in Armenia were toasting it up in the coalition for quite a while. Even when they were out of the coalition, they were still in it. And they're still sitting on Santa Kocharyan's lap.*

Now, I didn't really want to watch the video, as I mentioned, and I really only paid attention to the last five minutes or so. One would think, that given Rustamyan's insistence that he was an active part of the duo that did the work to get the "prisoners" released, he would at least call them political prisoners. One would think. But...

at 23:07 Rustamyan refers to the political prisoners as "prisoners"
at 23:25 the interviewer, Aram Abrahamyan, refers to those imprisoned for political reasons after March 1 as "political prisoners," in trying to clarify who Rustamyan is referring to, and Rustamyan's response? "those prisoners"

Even now, even in this context, even in trying to support his point, he is unable to refer to them as political prisoners.
Unwilling, unable, ordered not to....

I suggest the ARF go back to doing what they do well, things like, oh, off the top of my head, actively voting for Nikoyan as head of Parliament. But dont worry, no one realizes that the ARF could have (gasp) voted for the Heritage candidate, or just abstained from the vote. And don't worry, everyone believes the ARF is opposition, because only two days after actively voting to put Nikoyan, one of the characters so heavily involved in the cover-up of March 1 as head of the NA, the ARF put in a tongue in cheek vote of no confidence in government. That was really, really convincing.



*I imagine it goes something like:

--Santa Kocharyan: And what do you want this year for Xmas, oh little political party?
----ARF/BHK: Santa, I want a molybdenum mine, and my friend wants a copper mine. Oh, and can I have a factory, too? And a car dealership? And a...
--Santa Kocharyan: That's a lot, little one!
----ARF/BHK: But Saantaaa, looked at all the times I had fake fights with the HHK, and made a mockery of the system, and ignored and trodded further on the downtrodden... Please Santa? I've worked so hard to get people to be so confused and hopeless and demoralized...
--Santa Kocharyan: Okay, we'll see. One mine for now, let's see how you do until Xmas. Maybe next year if you keep up the good work... We'll see...

Wednesday, November 30, 2011

I dont even know where to begin.

Կրքեր Ազգային ժողովում. Պատգամավորներն անցել են վիրավորանքների (ՏԵՍԱՆՅՈՒԹ)

Passions Flare in Armenia’s National Assembly: MPs Hurl Insults (VIDEO)




Perhaps the last bit is the best, or worst. I dont even know anymore. Or maybe the best/worst part is that Nikoyan LAUGHS at it.

"Later in the video, Heritage Party MP Anahit Bakhshyan takes the podium and says she counted and there are 67 MPs seated in the room, however, the number currently showing as registered to vote for the bill on the table is 82."

Monday, October 31, 2011

Oh no! Not that!


Yes, I would love for opposition groups to find some kind of unified ground, band together, and get rid of Serge, his higher ups, and his cronies, the oligarchy, and all of their cronies.
So, when there are differences and divisions and problems between opposition groups, I want to know why, how can it be remedied, can we change it... because what I want most is a free and independent Armenia, democratic elections and democracy period, answers to March 1 and October 27, an end to the mass exodus and emptying of villages, an end to corruption and oligarchies,... the list goes on and on...
That having been said, in that context, I honestly find it hard to bat an eyelash that:

"Asked whether the ARF-D is going to cooperate with the ANC during the elections, the ARF-D senior representative said, "It is impossible." [link]

What the ARF is, now, is so much sadder to me than the thought that they won't join the real opposition.
But, wait, that's not saying much.
Nor is their statement any surprise.
Its still sad to me, very sad. So much potential...

And for once, I'm being quite serious.

Wednesday, October 26, 2011

Another well said...

Long but a must read from hetq.com:

Թուղթ առ Քրմաց, կամ առա'ջ Հայաստան դեպի կղերաֆեոդալական կարգեր


12:20, 25 հոկտեմբերի, 2011
Փառիսոս Գարդման

Հայտնի միտք է թե Պատմության դասերը չսերտած ազգերին Ժամանակը շարունակաբար է ցավալի դասեր տալիս: Իսկ ազգերը, որոնք Պատմության նվիրած հնարավորությունը չեն ընկալում լրջությամբ և իրենց իսկ զարգացումն են մերժում անցյալի ջրհորի մեջ ինքնասիրահարված երիտասարդի նման հառելով, վատնում են ապագան կերտելու անգին ժամանակը և ստրկացվում այդ իսկ Պատմության կողմից: Այո՛, երկրները, որոնք իրենց ապագան են կառուցում անցյալապաշտության մոլուցքով տոգորված, կորցնում են իրականությունը զգալու ընդունակությունը և հայտնվում վերիրական (սյուրռեալիստական) մի տիրույթում՝ դուրս ժամանակային և տարածական չափումներից: Արդյո՞ք Հայաստանը ևս այդ երկրների շարքում է:

Պատասխանը միանշանակ է դառնում, երբ լրատվական պատուհաններից հառած Հայոց աշխարհի իրադարձություններին ենք հետևում սփյուռքում ապրող հայերս: Եվ երբեմն սյուրռեալիստական պատկերն այնքան վառ ու որդան գունա«գեղություն» է ստանում, որ թվում է թե Հայաստանը ոչ թե մի փոքր երկիր է Երկրի վրա, այլ հարևան համաստեղությունում գտնվող ու իր քրեա-օլիգարխիկ ուղեծրով պտտվող մի մոլորակ:

Վերջին տարիների ահագնացող արտագաղթի, զավեշտական պատահարների, մարտիմեկյան սպանությունների, բանակային «ինքնա» սպանությունների և հանրապետական ջերմոցում բարգավաճած «բեզպրիդելության» կերտած սյուրռեալիստական կտավի առաջին պլանում պայծառանում եկեղեցի-պետություն զույգի պատկերը: Եվ որքան էլ ժամանակակից քաղաքակիրթ աշխարհը տեսական և գործնական ծիրի մեջ ապացուցված համարի, որ ապօրինի է այդ զույգի ամուսնությունը, Հայաստանը օրհնում է այն: Եվ ի՞նչ է սա, եթե ոչ կղերա-ֆեոդալական կարգերի (վերա)հաստատման փորձ: Ավելորդ է անգամ ասել, թե որքան կործանարար է հայ հասարակության համար այս միջնադարության վերադարձը:

Հայաստանյան սյուրռեալիստական կտավի առաջի պլանում տեսնում ենք ահա «Ամենահայոց հովվին», որ Գառների իր հոտը թողած, Գայլերի հետ կերուխումի մեջ է, ու վայելում է Աշխարհը միջնադարյան ախորժակով, մինչդեռ այլ «բարի հովիվներ» վաղուց արդեն սկսել են խնամել Հայոց Գառներին: Եկեղեցի-պետություն այդ զույգի պատկերին նայելիս սարսռում է նաև հայ քրիստոնյան՝ տեսնելով Քրիստոսի Հարս Եկեղեցուն այս աշխարհի իշխանությանը թևանցուկ:

Այո՛, անժխտելի է Հայաստանեայց Եկեղեցու անգին ներդրումը Հայոց մշակույթի գանձանակի մեջ, բայց նույնքան էլ անժխտելի է, որ Եկեղեցին Քրիստոսահաստատ և Սուրբհոգեշունչ իր առաքելության մեջ գնալով ավելի ու ավելի է կորցնում կապն իր ժողովրդի հետ և կտրվում իրեն իսկ սնող արմատներից: Բայց չէ՞ որ Հայ Եկեղեցին հավատացյալ ժողովուրդն է, և ինքն էլ տալիս է եկեղեցականներին իշխանություն իր իսկ հոգևոր կարիքները հոգալու համար: Տերն օրհնեց հովվին տրված այդ իշխանությունը հանուն հավատացյալ ժողովրդի, իսկ Հիսուս այս Աշխարհիս անապատի մեջ իր Ձայնը բարձրացրեց ժողովրդի Հոգին Էութենական արժեքներով լցնելու առաքելությամբ:

Ուրեմն ի՞նչ է, և ավելի ճիշտ ո՞վ Եկեղեցին: Եկեղեցին մե՛նք ենք, ազգի հոգևոր արժեքները ներքնայնացրած ժողովուրդն է, իր տառապած առօրյայից հոգնած և հույսը միայն Երկնային Լուսատուից կախած Հայ Մարդն է: Եվ նրանն է իրեն արժանի Հովիվ ընտրելու իրավունքը, և իր այդ իրավունքի ուժով էլ Եկեղեցու գավթից ներս կատարված որոշումներն էլ պետք է լինեն հավաքական իբրև նշան Սուրբ Հոգու ներկայության:

Այո՛, ամեն մի որոշում, լինի ծխական կյանքին վերաբերվող, հայրապետական նստավայր կառուցելու, թե հոգևորականներին կարգալույծ անելու հրաման, պետք է հիմնված լինի ոչ թե անձնական կամայականության ու փառասեր փափկակենցաղության, ներքին կամ արտաքին հաստափոր «բարեգործ» այրերի դոլարաշունչ կամքի, այլ ժողովուրդի հավաքական ու ժողովական (սինոդալ) մտածողության վրա: Քրիստոնեությունը հոգևոր ժողովրդավարություն է, որ շնորհիվ Հիսուսի, մարդուն և ժողովրդին ազատագրեց կրոնի բռնապետությունից: Ուստի և, հայ բարձրաստիճան եկեղեցականը պարտավոր է խարսխի իր մտածողությունը քրիստոնեական այդ կարևորագույն սկզբունքի վրա, այլապես կդառնա երկրի օլիգարխիկ մաֆիայի պալատական քուրմ, նրա մագնիսականությամբ շարժվող մի մոլորված քարաբեկոր: Հայ կղեր, ու՞ր է Հոգևոր գեղեցկության հանդեպ քո սերը: Ե՞րբ և որտե՞ղ կորցրեցիք Հայոց Եկեղեցուն հարիր նարեկյան ֆիլոկալիկ հոգևորությունը:

Եկեղեցին Հայաստանեայց իր հաստատության մեջ դարձել է ստալինաոճ մենիշխանության և պուտինիստ միակարծության մարմնավորում, ապաժողովրդական կառավարության կրոնի նախարարություն: Կարծես, Հայաստանեայց Եկեղեցու բարձրաչինովնիկ վերնախավը «հոգնել» է աստվածպաշտությունից և, սիրահետելով պետական այրերին, ժողովրդին է վաճառում իրենց համատեղ բիզնեսի արտադրանքը` անցյալապաշտություն: Պարոնացած հոգևորականնե՛ր, ճեմարանական Ձեր կրթության տարիներին չհասկացա՞ք արդյոք, որ Եկեղեցին իր էությամբ ընդդիմությունն է տիրող իշխանության, այս աշխարհում յուր մաքիավելյան բարոյական սկզբունքներով շարժվող պետական իշխանության:

Ձեր «պաշտած» Տիրոջն էլ չհասկացա՞ք, որ չեկավ իր բարոյականությունը պետական կրոն դարձնելու մոլուցքով ներշնչվաց, այլ կայսերական անբարոյականությունը իր բարոյական սկզբունքներով հակադրվելու առաքելությամբ: Չեկավ հրեական ժողովարանների կողքին աշխարհիս խաժամուժին ուտուշ-խմուշաստաներ կառուցելու իրավունք շնորհելու, այլ աշխարհիկ ուտուշ-խմուշը իր Ժողովրդի հետ Հոգևոր Հաղորդության խորհրդապաշտական ընթրիքով փոխարինելու, իշխանությունից կրած Ժողովրդի ցավերը դարմանելու: Դա էլ չհասկացա՞ք: Ապա ո՞րն է լինելու Ձեր առաքելությունը այս գերինֆորմացված դարում: Հայ մարդուն անցյալի ժանգոտաց ու մրուրահոտ գաղափարներով կերակրե՞լը, թե՞ նրան իշխանության ստրուկ դարձնելը:

Իսկ, հայաստանյան սյուրռեալիստական կտավի անկյուներին ուշադրությամբ նայելիս, տեսնում ես այնտեղ ծվարած թշվառ ու հալածված մի Ժողովուրդ, որ քաղցած է Հույսի, Հավատի և Սիրո, տեսնում ես բանակում հոշոտվաց հայ զինվորների հարազատների, որոնք Երկինք են պարզել իրենց կորուսյալ զավակների պատկերները: Իշխանությու՛ն, դու որ անտարբեր չես Քո թշնամիների հանդեպ և նրանց մեղադրում ես Հային անվերջ ատելու համար, բայց քո հանցագործ անտարբերությամբ ինքդ ես հոշոտում Հայի պաշտպանին:

Վա¨յ Ձեզ հայոց որդեկորույս մայրեր, ի՞նչ սրտով եք նայել զինվորա-կղերական շոու-շքահանդեսին, այդ նույն բանակի, որ կործանեց Ձեր զավակներին «չմոյա-գողականության» իր թունավոր մթնոլորտում, և նույն եկեղեցու, որ կույր է ձևանում՝ հոգով ճարպակալած գեներալիտետի ու վայրագ սպայակույտի ոճիրները չտեսնելու համար։ Դալիական սուրռեալիստական երևակայությունն անգամ անզոր կլիներ պատկերել կոմունիզմ կառուցողի խրոխտ դոփյուններով քայլող հայ կղերին, որ Քրիստոսի լուծը խորհրդանշող իր իսկ փորուրարն աքացի տալով և հայացքը զույգ «կայսրիկներին» հառած, անցավ հանրապետության հրապարակով: Եկեղեցին Ժողովրդի խղճի Ձայնը պետք է լինի, այլ ոչ թե ստրկատիրոջ խամաճիկը: Հարևան աստվածպետական երկրում անգամ, մոլլաները, սեփական արժանապատվության գիտակցումից ելնելով, նման ստրկամտություն չեն ցուցաբերում ... Ամոթ՛:

Հայ կղերը բանակու՞մ, թե՞ բանակային տրամաբանությամբ շարժվող հայ կղեր, որ «մի սպանի՛ր» պատվիրանի և եղբայրական սիրո քարոզի փոխարեն հայ բանակ մտավ այնտեղ տիրող «կաստայացումը» իր լրմանը հասցնելու և իրավազուրկ հայ զինվորին ու երկրի քաղաքացուն իր իսկ դավանած ստրկամտությունը սովորեցնելու նպատակով: Այո՛, կղերական-բրահմանը բանակում սկսեց զինվորին իր սոցիալական կշռի և «դուխի» համաձայն զորամասում իր տեղն ու դիրքը ցույց տալու վեդայական առաքելությունը: Ունևոր «վայշնավյան խավին» բաժակաճառակից «կղերա-բրահմանը» սկսեց խեղճ «շուդրա-անդիպչելիներին» նախատել աղքատ ու հալածված լինելու, հաստաբազուկ «քշատրի-վարդանմամիկոնյան» ազգային կուռքի պատկերին չհամապատասխանելու համար: Այո8, հայոց բանակում կղերի ներկայությամբ և նրա իսկ ձեռքով էլ օրհնվեց անարդարության և անպատժելիության այս մթնոլորտը, որին զոհ է դառնում ազգի զինվորը, որից հոգնած իր երկիրն է լքում արժանավոր հայը:

Վերադարձ դեպի կղերա-ֆեոդալական կարգե՞ր, թե՞ Հայաստանն իբրև Ծուռ հայելիների աշխարհ, ուր պարկեշտ անձի փոխարեն հարգանքի պատվո պատվանդանին է կանգնած արհեստավարժ ավազակը, ուր անառակն է կոչումով բարոյագետ, օրինապահն ամենամեծ օրինախախտ, հոգևորը նյութապաշտեցված, ոստիկանը գողական, գողը ոստիկանացվաց … բոլորն էլ նույն նյութից են, տարբեր՝ միայն համազգեստով:

Եվ այդ առումով որքա¨ն գովելի է լսել համատարած այս «քուչիզմի» դեմ բարձրացող բողոքի ձայնը, ձայնը երիտասարդ խիզախ հայորդիների, որոնք ուխտել են, որ «Չեն լռելու», այլ բարձրաձայնելու են հասարակության սյուրռեալիստական երևույթների դեմ, Նորին Մերսեդեսության քմահաճ կամքի կամ Ձերդ Բենթլիության շքեղապատճուճ կենսակերպի: Այո՛, հանուն Ազատամտության և Արդարասիրության թող երբեք չլռի՛ Գառների ձայնը՝ ընդեմ Գայլերին ընկերակից ու մսագործ դարձած հովիվների:

Ազատասեր նոր սերնդով զորացած Ժողովուրդը կղերական «քադաֆիների» չի հանդուժի և ամենաբարձր գահից էլ խայտառակ վախճանով վայր կիջեցնի։

Monday, October 17, 2011

Video Redo

From Epress:
A user by the name of “isthereamiracle08″ and Lala Aslikyan have posted on YouTube a re-edited version (titled “Who is Armenia?”) of the state-sponsored promotional video featuring the slogan “You are Armenia” dedicated to celebrating the 20th anniversary of the independence of the Republic of Armenia.
Clips of happy smiling youth from the original are intercut with scenes of hazing in the army, demonstrations, police brutality and persecution of journalists, opposition leaders and human rights activists. The song from the original has remained unchanged.

Saturday, October 8, 2011

More than half a neuron here...

It’s all well and good that Sarkozy was in Armenia, and he supports recognition of the Armenian Genocide. And he stood there and chanted the sounds “Tse-gha-spa-nu-tyun.” And a whole bunch of people were there welcoming him, holding welcoming signs and waving French flags. That’s all well and good. There should be international recognition of the Genocide. That’s not in question.

But if Sarkozy, or Sargsyan, or anyone else for that matter thinks that a few flags and banners, a statue, and a few syllables will make those of us with more than half a neuron for a brain think that Sarkozy’s France is pro-Armenia, that is, for a strong and independent Armenia, they’re sorely mistaken.

If France truly supported a free and independent Armenia, they would speak loudly at PACE, and not allow the page on March 1 to close. Peaceful protesters were gathered in front of the French Embassy in Yerevan, in March, 2008, and what did the Embassy do? Closed its shutters, literally and figuratively. It comes as no surprise that Sarkozy basically ignored the around the clock peaceful rally taking place in Liberty Square while he was in Armenia.

And Genocide? Let’s talk about Genocide. Its well known that despite promises to stay and protect the population of Marash, the French troops left the population-- which at that time was mostly women, children and the elderly-- sneaking out in the dark before dawn, having wrapped their horses’ hooves in cloth to muffle any sounds that might betray their stealthy escape.

True, France has since recognized the Genocide of 1915. But what of the virtual Genocide now: the massive corruption, fraud, and oppression by the illegal and oligarchic regime, whose policies and behaviors are driving such a massive emigration as to be one of the greatest, if not the greatest, threat to national security? An emigration which has been compared to a genocide. And here is Sarkozy, hobnobbing with the coordinator of the emigration, Sargsyan, himself.

Once again, the Genocide of 1915, and recognition of it, is being used, to the detriment of a strong and independent Armenia, and Armenians, today.

So go find your half-neuroned, Genocide-chanting, cheerleaders someplace else. And take your statue with you.

Tuesday, October 4, 2011

Sunday, October 2, 2011

Some favorite pics

There are a ton of pictures floating around the web from the recently started around the clock demonstrations started by HAK, right after the September 30 demonstration. A friend sent me some more photos...

These I love because they highlight the absurdity - the regime is so desperate to suppress any- and everything, that they've shut down the cafes on Liberty Square, including the bathrooms, so peaceful protesters can't use the bathrooms. I'd be unbelievably upset if i were one of those cafe owners or workers - that's good business they're shutting down!
These cafes would usually be pretty packed on the weekend, but they were shut down, and look quite deserted...

















My friend also sent me this one below, which i think is likely my favorite so far, because of the explanatory caption that came with it:

Apparently, the man with the beard had witnessed the events of March 1-2, 2008, and had vowed to keep his beard until justice was done.












A close second, though, is this picture of my good friend, Bazaz, thanks to epress:

Thursday, September 1, 2011

Killing your own

Video is from Azatutyun



«Սեւազգեստների ակցիա» կառավարության շենքի առջեւ

ՖՈՏՈՇԱՐՔ. «Կախվել է իր հասակից ցածր տեղից…»

You know who hurts and kills their own? When they do not see them as truly "their own."

Male lions taking over a new pride will kill the baby lions.
Step fathers are exponentially more likely to molest and rape their step-children, than real fathers.
In warring tribes/peoples, the winning side will often kill the children and babies from the defeated side.

It is clear that this criminal, oligarchic regime, consciously or not, is flushing out those who are not their own.

Blatantly violate rule of law.
Make the villages unlivable. Increase cost of living, make it out of reach for many.
Make the rich richer, and the poor poorer.
Allow Russia to help many "relocate" out of Armenia.
Imprison, beat, frighten away the dissenters.
Kill your own.

Tuesday, August 30, 2011

Just had to post it...

After the wonderful article on Haykakan Zhamanak outlining Oskanyan's lies, one by one, quite literally (5/2011)...

Ո՞ւմ է պետք պաթոլոգիկ ստախոսի ներողությունը

Came this article on 1in.am ... I just couldnt resist posting, in full:

«Սիվիլիթասի» ղեկավարը 2004-ին էլ էր պատրաստ «Մարտի 1»-ին (տեսանյութեր)


Օգոստոսյան ամառային հանգիստն անհանգստացրեց WikiLeaks-ը: Ամերիկյան գաղտնի փաստաթղթերի տեղատարափը հայաստանյան իրականության վերաբերյալ նոր լիցք հաղորդեց հայաստանյան հասարակական քննարկումներին:

Ամերիկացի դիվանագետների գրառումները իսկապես առատ էին` հայաստանյան օլիգարխիա, օլիգարխների` ընտրովի թվերի համադրությամբ «գոլդ» պետհամարանիշեր, օլիգարխների հարստահարման հիմնական ոլորտներ, «Հոկտեմբերի 27»-ի գործ, «Իրան-Հայաստան» գազատարի կառուցման խնդիր, «ՌԴ-ից ներմուծված հերթական գործիք՝ Հանրային խորհուրդ», Հայաստանի քաղաքական ճգնաժամ և արտագաղթ, ինչպես նաև` ընտրական, հետընտրական իրավիճակներ և այլն:

Անդրադառնանք WikiLeaks-ի հրապարակած Հայաստանին վերաբերող ԱՄՆ դիվանագիտական մեկ փաստաթղթի, որը վերաբերում է 2004թ. ընդդիմության հանրահավաքները արգելելուն, ճնշելուն և իշխանությունների կողմից իրականացվող քաղաքականությանը, և մասնավորապես «Սիվիլիթաս» հիմնադրամի հիմնադիր, այն ժամանակ ՀՀ ԱԳ նախարար Վարդան Օսկանյանի «գործունեությանը»: Այն, որ Ռոբերտ Քոչարյանի իշխանության հիմնասյուն հանդիսացող այս պաշտոնյան իր տասնամյա իշխանավարման ընթացքում առանձնահատուկ ծառայություններ է մատուցել իր շեֆին` անհերքելի փաստ է, և խիստ հատկանշական էր մասնավորապես նրա «առաքելությունը» Մարտի 1-ից առաջ և հետո, երբ նա նախ լծվել էր ընդդիմության խաղաղ հանրահավաքի մասնակիցներին ի լուր աշխարհի հանցագործ ներկայացնելով, ապա արդարացնում էր Մարտի 1-ից հետո իշխանությունների բոլոր գործողությունները` ձերբակալություններն ու հետապնդումները:

Պարզվում է, սակայն, Օսկանյանն առաջնորդվել է նույն սցենարով նաև 2003-ի նախագահական ընտրություններից հետո: Այսպես, 2004թ. ապրիլի վերջին պատրաստված ամերիկյան փաստաթղթի համաձայն` 2004թ. ապրիլի 27-ին՝ ընդդիմության հանրահավաքից առաջ, Վ.Օսկանյանը հավաքել է ՀՀ-ում հավատարմագրված դիվանագետներին և հանդես է եկել մի շարք ուշագրավ հայտարարություններով: Վ.Օսկանյանի մատուցմամբ՝ Հայաստանն այդ օրերին ապրել է իր պատմության «ամենակրիտիկական պահերից մեկը», և նա կոչ է արել միջազգային հանրությանը` օգնել կառավարությանը կայունություն ապահովելու համար: Վ.Օսկանյանն անգամ նախազգուշացրել է, որ եթե ընդդիմությունը փորձի շրջապատել նախագահական նստավայրը և թույլ չտալ, որպեսզի Քոչարյանը Եվրոպայից վերադառնա և մուտք գործի իր նստավայր, ապա կառավարությունը ստիպված կլինի դիմել Սահմանադրության 55-րդ հոդվածին` «սահմանադրական կարգը վերականգնելու համար համապատասխան միջոցառումներ ձեռնարկելու համար»: Վ.Օսկանյանը հակասահմանադրական է համարել ընդդիմության կոչերը` Ռ.Քոչարյանի հրաժարականի վերաբերյալ, քանի որ ընդդիմությունը, ըստ Վ.Օսկանյանի, «զգուշացրել է, որ այդ նպատակին հասնելու համար կարող է ուժ կիրառել»: Ապա նա շնորհակալություն է հայտնել դիվանագետներին 2004թ. ապրիլի 12-13-ին ընդդիմության հանրահավաքը ցրելուց հետո արված հայտարարությունների համար՝ այնուամենայնիվ նկատելով, որ «միջազգային հանրության հայտարարություններում բացակայում էր կառավարությանը ուժով գահընկեց անելու դատապարտումը, ինչը որոշ ընդդիմադիրների կողմից դիտվել է որպես իրենց մարտավարության հավանություն»:

Նախ հիշեցնենք, որ 2003-ի կեղծված ընտրություններից մեկ տարի անց, երբ մեր հասարակությունը իր քվեն էր տվել ՀԺԿ առաջնորդ Ստեփան Դեմիրճյանին, Ռ.Քոչարյանը երկրորդ անգամ բռնազավթեց իշխանությունը, որից հետո Սահմանադրական դատարանն անգամ ստիպված եղավ որոշում կայացնել` մեկ տարի անց վստահության հանրաքվե անցկացնել: 2004-ին հասարակությունը ընդամենը պահանջում էր ՍԴ կայացրած որոշման իրագործում: Իսկ այն, որ 2004- ին ընդդիմության առաջնորդները` «իրենց նպատակին հասնելու համար կարող են ուժ կիրառել», սա իհարկե լկտի սուտ է: Ընդհակառակը, բոլորը շատ լավ հիշում են, որ այն ժամանակ բոլորը, այդ թվում և ընդդիմադիր թերթերը, ընդդիմությանը մեղադրում, քննադատում էին «սահմանադրական ճանապարհով» առաջնորդվելու համար` դա սխալ մարտավարություն համարելով:

Ինչպես նկատում ենք, Վ.Օսկանյանը նույն ձեռագրով, ինչպես մարտիմեկյան շրջանում էր, 2004- ին ևս լծված է եղել օտարերկրացի դիվանագետների «ուղեղները լվանալով», որպեսզի արդարացնի ոչ լեգիտիմ ճանապարհով իշխանություն զավթած իր շեֆի հնարավոր գործողությունները` «սահմանադրական կարգը վերականգնելու համար համապատասխան միջոցառումներ ձեռնարկելու» քողի տակ: Եզրակացությունը մեկն է` Օսկանյանն ու իր շեֆը 2004-ին նույնպես պատրաստ էին Մարտի 1 իրականացնել` խաղաղ ցույցերի և բողոքի դուրս եկած ժողովրդի դեմ...

Թե ինչ «դերակատարություն» ունեցավ նույն Օսկանյանը Մարտի 1-ին և ինչ ստերի շարան էր ներկայացնում` դա էլ է հայտնի բոլորին: Օրինակ` 2008թ. Մարտի 1-ին նախագահական նստավայրում հրավիրած մամլո ասուլիսում Օսկանյանը նշեց. «Ազատության հրապարակում ընդդեմ ոստիկանության եղել է մեծ դիմադրություն` նաև օգտագործելով սառը զենք, որը ոստիկանությունը արդեն հանրության առաջ ներկայացրեց, հեռուստատեսությամբ դուք տեսաք, և դրա արդյունքում է, որ այդ բախումները ոստիկանության և այդ մարդկանց միջև տեղի են ունեցել»… Ի՞նչ սառը զենք, հետաքննությամբ ապացուցվե՞ց, որ ընդդիմադիրները զինված են եղել կամ մեքենա են հրկիզել, կամ խանութ թալանել...

Մեր հիշողություններում թարմ է ևս մեկ էպիզոդ. նույն մարտիմեկյան մամլո ասուլիսում Օսկանյանը ստեց. «Լուրերն այն մասին` իբր Լևոն Տեր-Պետրոսյանը տնային կալանքի տակ է` չեն համապատասխանում իրականությանը»: Օսկանյանը լրագրողներին պարզաբանել էր, թե` անվտանգության հետ կապված հարցերի ապահովման համար Լ.Տեր-Պետրոսյանն իր առանձնատուն է տարվել` իր շահերից ելնելով. «Իհարկե, Լ.Տեր-Պետրոսյանի կողմից ցուցաբերվել է դիմադրություն, սակայն նա տարվել է իր առանձնատուն, որտեղից կարող է հանգիստ դուրս գալ»: Որ Օսկանյանի այդ հայտարարությունը բացարձակ սուտ է, կարող են վկայել Մարտի 1-ից հետո Լ.Տեր-Պետրոսյանին այցելող դիվանագետները, ովքեր նույնպես խուզարկվում էին (Մարտի 1-ի առավոտվանից Լ.Տեր-Պետրոսյանի առանձնատան դարպասները հսկում էին ոստիկանության աշխատակիցներ), և բացի այդ` ինչպե՞ս պետք է Լ.Տեր-Պետրոսյանը «հանգիստ դուրս գար» տնից, եթե կալանքի տակ էր գտնվում...

Այս մարտին Օսկանյանը հանդես եկավ մի ուրիշ ցնցող հայտարարությամբ` նշելով, թե Ս.Սարգսյանը պետք է ազատի «բանտարկյալներին», այն դեպքում, որ Օսկանյանի ղեկավարած իշխանությունը դեռ Մարտի 1-ից առաջ էր սկսել Լ.Տեր-Պետրոսյանի թիմակիցների բնակարանների խուզարկություններն ու ձերբակալությունները... Հիշեցնենք, որ մինչև Մարտի 1-ը ձերբակալվել էին Գագիկ Ջհանգիրյանը, Վարդան Ջհանգիրյանը, Սմբատ Այվազյանը, Պետրոս Մակեյանը, Աշոտ Զաքարյանը, Մյասնիկ Մալխասյանը, Խաչատուր Սուքիասյանի թիկնազորի անդամները, իսկ արդեն մարտի 21-ին հայտնի էր, որ ձերբակալված են շուրջ երկու հարյուր ընդդիմադիրներ: Մինչդեռ մարտի 1-ի նույն ասուլիսում Օսկանյանը հայտարարում էր, թե` «որևէ քաղաքական գործիչ ձերբակալված չէ», «ձերբակալված քաղաքական դեմքեր չկան», սա այն դեպքում, երբ մարտի 1-ին արդեն հայտնի էր, որ ձերբակալված են ՀՀ նախկին վարչապետ Հրանտ Բագրատյանը, ՀՀՇ վարչության անդամներ Արամ Մանուկյանը, Դավիթ Առաքելյանը, Լևիկ Խաչատրյանը, Հովհաննես Ղազարյանը, Վահագն Հայոցյանը, Աշոտ Մանուկյանը, «Այլընտրանք»-ի անդամներ Դավիթ Մաթևոսյանը, Վարդգես Գասպարին, ինչպես նաև Մուշեղ Սաղաթելյանը և այլոք…

Եվ նման բազմաթիվ այլ օսկանյանական ստեր: Ո՞րը վերհիշես... Ահա այս մարդն այսօր Ռ.Քոչարյանի «վերակենդանացման» գործին է լծվել և սեպտեմբերից իր «Սիվիլիթաս»-ով հավակնում է «ցիվիլ» դասեր տալ մեր հասարակությանը վեհ ու բարձր գաղափարների ու արժեքների մասին, և եվրոպացիների աչքում «ցիվիլ» դեսպան երևալ: Մի մարդ, որ հանգիստ կարող էր հավասարը հավասարի հետ ոտք գցել, օրինակ, Սադամ Հուսեյնի մերձավորներից մեկի` Իրաքի նախկին ԱԳ նախարար Թարիք Ազիզի հետ, ով, ինչպես հայտնի է, դատապարտվեց ցմահ ազատազրկման` մեղադրվելով Սադամի կառավարման շրջանում շիա- մահմեդականների նկատմամբ հաշվեհարդարին մասնակցության մեջ, ապա նույն հանցագործության համար դատարանի կողմից դատապարտվեց մահապատժի:

Wednesday, August 24, 2011

Explaining the Oligarchy...

An interesting, newer, series on 1in.am... This was the 5th in the series

Sunday, August 21, 2011

Unity, Solidarity, and Principles, Giro?

I wasn't going to further expand on my thoughts on the ARF in the previous post, when I was astounded by the call for unity and solidarity and principles that the ARF's Giro Manoyan made in criticizing the US Western Region ARF's refusal to celebrate the 20th anniversary of Armenia's independence with Serge Sargsyan. I said that because i've been quite clear in the past on my feelings about the ARF. But, I would like to add a few things, nay, ask a question or three or more...

Where was the dedication to unity and principles and solidarity in the 1990s, when:

--the ARF In Armenia would not even address the First President of the Republic Levon Ter-Petrosyan as "President"

--the ARF In Armenia and abroad would write articles and spread rumors slandering the person and family of then President Levon Ter-Petrosyan

--pictures of LTP were used as target practice in ARF youth camps in the Unites States

Just a few questions. Because, I'm having some trouble understanding what you mean by unity and principles and solidarity... Where were these concepts when LTP was president, and why are they so important when Sargsyan is president? Well, we know the answer to both of these already...

...Or was it "solidarity" with the peacefully protesting Armenian People of Armenia and Karabagh when, in the Joint Communique of the ARF (along with the SDHP and the Ramgavars) in October, 1988, when the Karabagh issue was boiling, when the strength, momentum and unity of the people was undeniable, and the future held so many possibilities and dreams, including independence-- that October 1988, just 8 months after the Sumgait Pogroms, the ARF wrote:

"We also call upon our valiant brethren in Armenia and Karabagh to forgo such extreme acts as work stoppages, student strikes, and some radical calls and expressions which unsettle the law and order of the public life in the homeland and subject to heavy losses the economic, productive, educational and cultural life as well as the good standing of our nation in its relations with the higher Soviet bodies and also with the other Soviet republics. These zealous attitudes also provide the fodder for the ulterior motives of the enemies of our people."


There's clearly some type of unity and solidarity going on here, but it clearly isn't with the people of Armenia, and hasn't been for a long time. The statement by the Western Region ARF is the first, or among the first, that might possibly be a step in the right direction (but see my previous post).

And if there are any western region ARFers reading this, here's a recommendation, if truly you're interested in justice, democracy, and human rights in Armenia - use your vast network and start signing and disseminating the Petition to Free Tigran Arakelyan. That would be a good start.

And, with regards to the other undersigners of the Communique, well, the SDHP has redeemed itself, and the Ramgavars, well... does anyone even know what they're up to these days?

Friday, August 19, 2011

Confused, Fascinated, and Titillated by the ARF

I agree with Giro Manoyan, from the ARF Bureau in Armenia. And I agree with the US based ARF.

Sort of, that is, on both counts.

It’s confusing and titillating. But I’d be even more confused (and less titillated) if I were a US based Dashnak or Dashnak-supporter right now. That’s on top of how confused one must be to be a Dashnak in the first place.

Here’s the story. Apparently on Thursday August 18, the Western US office of the ARF made an announcement that they will not be attending the dinner event to be held by the LA Consulate celebrating the 20th Anniversary of Armenia’s independence – an event which Serge Sargsyan himself is planning on attending.

I say apparently, because I can't find the original statement – not on the Asbarez or Armenian Weekly websites, not on the ARFD website, not on the ARF Western US website, and not on the ANCA website. Reports of it are all over the news in Armenia, though.

Why, why the refusal to attend, you may ask. One would think that the ARF, being the nationalistic organization that it is, would jump to the occasion. Well, the only thing I can find is what is on the newspaper sites in Armenia (see Azatutyun, Epress, Tert), and I will quote them directly…

...representatives will not take part in the celebration, in protest against Sarkisian’s track record in office. It said his presence there will “cast a shadow on the idea of independence and denigrate the struggle of our people for the restoration of justice.”

the pan-Armenian party’s chapter described the Armenian president as a “discredited” individual who “tramples democracy and democratic values underfoot” in order to ensure “the reproduction of the criminal regime.”

The statement went on to accuse the Sarkisian government, of which Dashnaktsutyun was a part until April 2009, of committing “blatant human rights violations,” controlling the judiciary and sponsoring “oligarchs that continue to relentlessly plunder our people” in Armenia. It also condemned the government’s conciliatory policies towards Azerbaijan and Turkey.


Whoa, Nelly, whoa!!! Where did this come from, I thought to myself. “Restoration of justice?” “Criminal regime?” “controlling the judiciary,” “human rights violations?” “oligarchs… relentlessly plunder[ing]?”

On the one hand, this is great! Did they suddenly open their eyes, or at least are finally showing publicly that the Western US branch of the ARF is aware of and is acting on at least one smidgen of what is happening in Armenia? But then I searched Asbarez and the Armenian Weekly, the main media mouthpieces of the ARF in the US. I searched for what I would consider to be the main issues pertaining to “plundering,” “oligarchs,” “justice,” and “human rights.” I couldn’t find a single article on the Kiosks, on the 7 arrested youth, on the problems of corruption, the courts, and massive emigration, or on poverty. Do they have other issues in mind? But, alas, as I mentioned, I haven’t yet found the original statements, to help me better understand what else they may in fact have in mind.

What happened that these suddenly are important issues? Sure, last time Sargsyan went to LA, the ARF had a whole bunch of AYFers and others out on the streets chanting against him – but that had to do with Turkish-Armenian relations, nothing to do with March 1, political prisoners, human rights violations, etc… But this time around, somehow, NOT going to the celebration is important enough that they risked upsetting the main ARF office mothership in Armenia, which they succeeded in doing.

This is where things get even more interesting, and yes, titillating. Its very surprising that the Western US ARF would refuse to go to a nationalistic celebration held in Los Angeles, where a person of power such as Sargysan will be present; but it is also very surprising that they would do so on grounds that actually pertain to issues on the ground in Armenia, and not something related to Turkey or Genocide, or their usual topics of interest like what some Congressman said about the Genocide, which Armenian is running for City Council in Glendale, or which Diasporan Armenian camp has a new basketball court. Since when has the Western US ARF made ground issues in Armenia a priority? And enough of a priority, at that, to cause problems between the ARF in Armenia and themselves? Aaah....

But, such tension is a long time brewing, my dear readers.

For the living memory of 99+% of Armenians, the ARF has been centered OUTSIDE of Armenia – various locations in Europe, if I’m not mistaken: Cairo, Athens, and Beirut. It was only after LTP kicked the ARF out that they then reestablished themselves with their main hub in Armenia. But it was okay during Kocharyan, because the ARF was, and still is, very close to Kocharyan. As we know, that regime-friendliness continued when Sargsyan took over, and they were even part of the coalition for a bit. Now they continue to basically be part of the regime, though they play at being opposition. But I can only imagine what type of waves it must have caused the ARF to suddenly have an independent Armenia (which despite the propaganda, they were not so happy about – but that’s for another time), and then to all of a sudden have their point of power shifted from the Diaspora, to Armenia. Imagine all those individual and confused identities that make up the ARF, now with a real, living, breathing Armenia with real living, breathing, Armenians – Armenians who don’t identify themselves as Armenian just because they went to an Armenian high school, or talk about hating Turks and Genocide. The ARF, and most of the Diaspora for that matter, still hasn’t made the transition.

Add to that that at this year’s July ARF Congress, when the new worldwide executive body was elected, not a single US ARF member was elected – the North American representative is from Canada. This is probably the first time in the past 40 or so years that this has happened. How humiliating.

Add to that the following. In the recently released 80+ paged report by HAK on the grounds for early elections, there was a list of all of the corrupt parliamentarians – those who were both MPs and had businesses, which is illegal. Now, the ARF currently has 16 MPs (per their ARF parliament website), 5 of them are listed in the document. This and other corruption in Armenia’s ARF, from what I understand, has been the cause of a lot of concern and tension for the Diasporan ARF folks.

So, perhaps, just perhaps, there is more to the Western US ARF saying no to the celebratory dinner, and their willingness to upset the mothership ARF in Armenia, than the sudden burgeoning concern for human rights in Armenia.

Finally, let’s not forget the equally wonderful response by Giro Manoyan of the Bureau in Armenia, again, citing other sources, as I can’t find the original document anywhere, yet:

“Armenia is facing numerous problems. However, the 20th anniversary cements "our common achievements," says the comment.
"At such high-level functions, we have no right to be guided by personalized relationships and emotional steps in this kind of events,” Manoyan said. “Instead, we must use this occasion to express our unity and consolidation with such events, while remaining faithful to our principles.”


We don’t have the right to be guided by personalized relationships? That’s a new one, Giro. Unity? Faithful to Principles? You and the rest of the ARF have Mikaelian, Zorian, and Zavarian rolling in their graves. I think I’ve made my thoughts on the ARF in Armenia clear before, I need not repeat them here.

We’ve got ARF against ARF here. Will an order be given? If it is, will it be obeyed?

And I still wonder, why this event? Wouldn’t the defection of the ARF Western US have more of an impact if they started actually publishing information on what is really happening in Armenia, and about the regime, rather than boycott an event worth of celebration, because Sargsyan is going? Or maybe this is just the start of a whole new Western US ARF. What about the Eastern branch? I’m just full of questions.

So, I agree with Giro Manoyan, and his (supposed) emphasis on unity and principles. And the ARF is a hierarchical institution, I’m not sure the branches have the right to make such decisions for themselves, just like their individual members don't have the right to think for themselves (but then, if they did that to begin with, they wouldn't be members). And I agree with the (supposed) concern for human rights in Armenia that the Western US branch is expressing.

This is just fascinating. Absolutely fascinating.
And titillating.

Addendum 20 Aug: Lragir published the ARF Western US statement: English Armenian. I still dont see anything about it in the Armenian Weekly or Asbarez, though.

Monday, August 15, 2011

The Red Beret's name is Tigran Avetisyan... just look at the marks

A couple of sources today gave the story of what really happened last week when 7 youth oppositionists were beaten and taken to jail - 4 were released on parole/signature, 3 will remain in prison for at least the next 2 months. Now, the infamous Alik Sargsyan of the police, gave his own explanations, and then said, I know people will believe me. Right. Because you've been so trustworthy in the past.

Well, as it turns out, he's wrong again. He stated the whole thing started with someone and their unmuzzled dog; he also claimed the youth were drunk, and one of the police was injured/attacked by the youth and had to be taken to the hospital. Now we're getting a different story - there was no dog, the youth weren't drunk (they passed a breathalyzer test at the police station), and well... here's the story:

Artak Karapetyan noticed some Red Berets illegally searching a citizen, approached them, and asked to be a witness. The conversation was polite until Tigran Arakelyan approached. At that point, one of the Red Berets noted, "Hey, I recognize this guy, these guys are Levonakans," after which the argument started. At that time, five other HAK youth who were walking in the area approached the group, curious about all of the police and Red Berets who had gathered there.

Here is what they saw. Tigran Arakelyan was on the ground, and one of the red berets had his boot on Tigran's head, and Tigran's foot in his hand; two other Red Berets were striking him while he was down. When the other five tried to calm the situation, the Red Berets became violent towards them. The beating continued while the seven were in handcuffs. The 7 youth were put in 4 police cars, and Tigran Arakelyan and Vahagn Gevorgyan were in the same car...

Vahagn explained today what really happened in the car. The Red Beret began to choke Tigran while he was handcuffed, to the point where Tigran was half unconscious. Even the driver of the car and policeman noticed what was happening, that it was very likely that Tigran could die, and the driver pulled over - somehow the driver, the plainclothes policeman and Vahagn (to the extent that he could help while handcuffed) were able to get the Red Beret's hands off of Tigran's neck. When they started moving again, the Red Beret went again for Tigran's neck, trying to choke him, and it seemed to everyone in the car, that he was trying to to choke Tigran to death. In his struggle to move his neck out of reach and away from the Red Beret who was trying to choke him, Tigran's head hit the Red Beret's face.

That Red Beret's name is Tigran Avetisyan.

The beatings of the youth continued not only in the cars, but also at the police station.

The above is a roughly summarized translation of the azatutyun article, with a few points from the recorded bits as well.

So, where does that leave us? If, like Alik Sargsyan, someone wants to doubt this story, then the most logical place to start is the story of the choking. Because regardless of what someone does or says, there is no justification for a Red Beret stomping on someone's head, then trying to choke a (handcuffed) citizen. So, if he was choked, there should be marks on his neck, right? Well... take a look for yourselves... A video was taken of the youth when they were taken to the police station... Unfortunately, the video doesn't focuse on Tigran's neck, but I pulled some stills at different angles of his neck:






That about says it all.

Oh, again, that Red Beret's name is Tigran Avetisyan. So, whether Alik Sargsyan was 'misinformed,' or otherwise, there is a name to those choking hands.

Now, dear, dear, misinformed(?) Alik Sargsyan.... what're you gonna do about it? And what's stopping you from doing anything about it?

And why on earth are the three youth still in prison?

Friday, August 12, 2011

"Our home is the struggle; we have no home other than the struggle"

"As long as the Republic of Armenia has not rid itself of the criminal regime, as long as it has not become a happy and joyous country, our home is the struggle, we have no home other than the struggle"- N. Pashinyan, on the occasion of the release of 3 of the 7 youth oppositionists - Areg Gevorgyan, Davit Kiramijyan, and Sahak Muradyan. A fourth, Vahagn Gevorgyan, was released a little while later.

It was barely over two months since the last remaining political prisoners in Armenia had been released - apparently it was too long for this regime... they had to go and get some more.

3 are being kept in detention for 2 months - Tigran Arakelyan, Artak Karapetyan, and Sargis Gevorgyan. All 7 are charged with hooliganism and assaulting officers.


And for those who still haven't seen the video evidence of the wounds inflicted on the youth by the police:


And for a great interpretation/representation of Police Chief Alik Sargsyan's response, see Teymurazyan's post on it!

Thursday, July 21, 2011

Video for 2 August

This is the first time I remember seeing an ad for one of the upcoming meetings. I think its a good approach, on many levels. And well done, too.

Friday, July 8, 2011

Worthwhile find on Facebook...

I saw this on facebook, and with permission from the author, am reposting it here:

Moving Beyond Sticks and Stones / Գուցե, խո՞սքն է հզոր մահակից

For some time now there has been quite the raucous over the Armenian National Congress’ (ANC) willingness to engage the authorities in dialogue. While the ANC has remained steadfast in its position that any such dialogue would necessarily revolve around the issue of snap elections, this “chess game” drew the ire of more radical-minded oppositionists who consider any type of dialogue with the authorities as indicative of the ANC’s “selling out” of “the people,” or in the least, its willingness to compromise it's principles for the sake of political expedience.

At first glance, they seem to have a point. If Serge Sargsian and his “cronies” are intent on fabricating elections and perpetuating the current kleptocracy, then what’s the point of appeasing these self-appointed leaders, allowing them to further perpetuate their ongoing abuses of nation and state? Such linear thinking, however, is why we find ourselves in this bind to begin with. Political engagement does not take place in a vacuum. That the ANC and the authorities are moving closer to dialogue is not without context, and more importantly, does not contradict the ANC’s founding principles. For other political actors to claim otherwise is ill-informed at best, disingenuous at worst.

Speaking on behalf of “the people,” some seem to advocate a zero-sum strategy as the only acceptable means of communication with the ruling regime. These forces maintain that a non-cooperative, revolutionary movement is the only morally and ethically responsible choice available to the ANC. Supposedly, this is the will of “the people.” However, just who are these “people” these forces seem to be referring to? How do we know this is what “the people” want? Where are they? Where are their leaders? Why aren’t they being organized? And, if they are, why aren’t they occupying Liberty Square and demanding with resolve in their voices and raised fists an end to Sargsian’s reign, along with the corrupt and inept establishment he governs over? Or better yet, why haven’t the presidential palace or the National Assembly been stormed yet? And if this form of change is exacted, what guarantees or indicators do we have that such change, while instantaneous, would actually bring about a more immediate, stable and democratic state?

Even still, I would still be inclined to understand some of the critics if their vitriol against Ter-Petrossian and the ANC found some basis in logic. Critics have failed to present a coherent argument as to what it is exactly that the ANC stands to gain from engaging in dialogue with the authorities, other than passing references to the possibility of a couple dozen parliamentary seats at best, or a few ministries. This accusation is best addressed through the words of ANC member Gurgen Yeghiazaryan, who, in response to Republican Party member Rafik Petrosyan’s prediction that the ANC would secure 15-20 mandates in the 2012 parliamentary elections, retorted that those mandates be kept for the Republicans, themselves. Arman Grigorian of the ANC recently echoed this sentiment: “even if we were to get something, and it was just a concession to ANC, rather than a concession to society, we would be finished in a matter of days. We would become as relevant as Arthur Baghdasaryan is today.”

The fact of the matter remains that Ter-Petrossian’s return to the national stage revived Armenian society from its daze, sparking the rebirth of a civil society movement that had been dormant since the late 1990s. Moreover, the ANC remains the only organization capable of posing a real threat to both Sargsian and his ruling HHK. The ANC continues to draw a clear majority in terms of popular support; its rallies are still the most attended; its base is still the most energized; its membership is still the most diverse; and its organization still the most robust. It is one thing to challenge the ANC’s leadership and question the organization’s modus operandi; it is entirely another to accuse Ter-Petrossian and the ANC of being in bed with these authorities simply because dialogue is perceived to be an alternative preferable to violence.
__________________________________________________________________________________

Հայ Ազգային Կոնգրեսի ներկա իշխանությունների հետ երկխոսության գնալու մասին հայտարարության բարձրացրած թոհուբոհը դեռ չի դադարում: Չնայած այն փաստին, որ ՀԱԿ-ը բազմիցս հստակեցրեց, որ իր դիրքորոշումը չի փոխվել, և որ ցանկացած հնարավոր երկխոսություն տեղի է ունենալու միայն արտահերթ ընտրություններ թեմայի շուրջ, նմանատիպ «շախմատային» քայլը ցասում առաջացրեց ավելի արմատական մտածելակերպ ունեցող ընդդիմադիրների շրջանակներում, ովքեր ցանկացած շփում ներկայիս իշխանության հետ համարում են ժողովրդին «ծախելու» կամ, ավելի մեղմ, քաղաքականորեն նպատակահարմար փոխզիջումների գնալու պատրաստակամություն:

Առաջին հայացքից նրանց ցասումը ինչ-որ չափով հասկանալի է: Եթե Սերժ Սարգսյանն իր հանցախմբի հետ մտադիր է կեղծել հերթական ընտրություններն ու երկարաձգել ներկայիս բռնապետության գոյությունը, ուրեմն խաղաղ երկխոսության գնալն այս ինքնակոչ առաջնորդների հետ թվում է ինքնանպատակ քայլ` նրանց հնարավորություն ընձեռելով շարունակել իրենց անբարո վերաբերմունքն ու վարքը դեպի երկիրն ու ժողովուրդը: Սակայն, հենց նման սահմանափակ մտածելակերպն է մեզ հասցրել ներկայիս խճճված քաոսային դրությանը: Քաղաքական երկխոսությունը տեղի չի ունենում անօդ տարածության մեջ: Փաստը, որ իշխանությունն ու ՀԱԿ-ը բանակցում են հնարավոր երկխոսության թեմայով, ունի համատեքստ, որը չի դավաճանում վերջինիս սկզբունքներին: Քաղաքական գործիչներն, ովքեր պնդում են հակառակը, լավագույն դեպքում թերինֆորմացված են, վատագույն դեպքում՝ անազնիվ:

Ժողովրդի անունից որոշ գործիչներ ջատագովում են հարցի "ամեն ինչ կամ ոչինչ" մոտեցումը: Այս ուժերը վստահ են, որ անհանդուրժողական հեղափոխական շարժումը ՀԱԿ-ի ունեցած միակ բարոյական և էթիկական ուղին է: Ենթադրաբար, սա' է ժողովրդի կամքը: Սակայն, հարց է ծագում, արդյոք ու՞մ են այս ուժերը համարում «ժողովուրդ»: Ի՞նչ հիմքերի վրա են մեզ վստահեցնում, թե դա հենց ժողվորդի' կամքն է: Ու՞ր է ժողովուրդը: Որտե՞ղ են նրանց առաջնորդները: Ինչ՞ու չեն համախմբվում: Իսկ եթե կան ու համախմբված են, ապա ինչ՞ու բռունցքները վեր պարզած չեն գրավում Ազատության Հրապարակն ու անսասան վճռականությամբ պահանջում վերջ դնել Սարգսյանի սահմանազանց տիրապետությանն իր անճոռնի համակարգով հանդերձ: Կամ, ճիշտ կլինի հարցնել, արդյոք ինչու՞ դեռևս չեն գրոհել Նախագահական նստավայրը կամ Ազգային Ժողովը: Բայց բուն հարցը նրանում է, թե կա՞ն արդյոք նախանշաններ ու երաշխիք, որ վերը նշված մոտեցումը չի տա միայն ակնթարթային բավարարում, այլ կհանգեցնի կայուն ու դեմոկրատական քաղաքական հանգուցալուծման:

Ես նույնիսկ տրամադրված կլինեի հասկանալու Տեր-Պետրոսյանի ու ՀԱԿ-ի որոշ քննադատներին, եթե նրանց քննադատական մաղձը ունենար գոնե տարրական տրամաբանություն: Վերջիններս մինչ օրս ոչ մի ամբողջական ու հիմնավոր փաստարկ չեն ներկայացրել երկխոսության արդյունքում ՀԱԿ-ի շահերի վերաբերյալ, բացի ակնարկելուց հնարավոր երկու տասնյակ պառլամենտական մանդատների կամ մի քանի նախարարական աթոռների վերաբերյալ: Հանրապետական կուսակցության անդամ Ռաֆիկ Պետրոսյանի գուշակություններին, իբր թե ՀԱԿ-ը երկխոսությունների արդյունքում կապահովի 15-20-ական պառլամենտական մանդատ, ըստ արժանվույն պատասխանել է ՀԱԿ անդամ Գուրգեն Եղիազարյանը` խորհուրդ տալով հանրապետականներին մանդատները իրենց պահել: Վերջերս, ՀԱԿ անդամ Արման Գրիգորյանը նաև նշել է, որ եթե անգամ ՀԱԿ-ի մտադրությունը ոչ թե ժողովրդի, այլ հանուն սեփական շահերի փոխզիջումների գնալն էր, ապա խնդիրը վերջացած կլիներ օրերի ընթացքում և իրենք կլինեին այնքան կարևոր, որքանով այսօր քաղաքական դաշտում կարևոր է Արթուր Բաղդասարյանը:

Անհերքելի փաստն այն է, որ Տեր-Պետրոսյանի վերադարձը քաղաքական բեմ վերակենդանացրեց հայ քաղաքացուն խորը թմբիրից՝ բոցավառելով քաղաքացիական շարժում, որը նինջ էր ապրում 90-ականների վերջերից: Ավելին, ՀԱԿ-ը կար և մնում է միակ կազմակերպությունն ի զորու իրական վտանգ հանդիսանալու Սարգսյանի ու նրա հպատակ ՀՀԿ-ի համար: ՀԱԿ-ը շարունակում է ունենալ հետևորդների մեծ բանակ, ովքեր մեծամասնություն են կազմում հասարակության մեջ, հանրահավաքները ամենաբազմամարդն են, հենքը դեռ ամենախանդավառվածն է, անդամները սերում են հասարակական ամենատարբեր շերտերից, և վերջապես, անվիճելիորեն, այսօր ՀԱԿ-ն ըննդիմության ամենաամուր քաղաքական կառույցն է: Մի բան է հարցի տակ դնել ՀԱԿ-ի ռազմավարությունն ու գործունեությունը, արմատականորեն մեկ այլ բան է զրպարտել վերջինիս ու Տեր-Պետրոսյանին ներկայիս իշխանությունների հետ անկողին մտնելու մեջ` հիմնվելով լոկ այն փաստի վրա, որ երկխոսությունը գերադասվում է արյունահեղությունից:

[by Edgar Martirosyan, July 6, 2011]

Tuesday, July 5, 2011

Say what...??

Still can't get over this:

«Ի՞նչ անենք, ամեն ինչ անենք, որ այդ մարդիկ չփախնե՞ն, որ այդ կրիտիկական զանգվածը մնա այստեղ, ու հեղափոխությո՞ւն լինի: Ինչպե՞ս անենք, որ մարդիկ մնան Հայաստանում, պետք է այնպես անենք, որ կյանքը մեր երկրում լինի ավելի լավ, քան արտերկրում: Բայց եթե դու կյանքը սկսում ես Հայաստանում բարելավել, կրիտիկական զանգվածը չի նվազում: Ավելանում է այն զանգվածը, որն աջակցում է իշխանություններին: Հավատացեք ինձ, որ ոչ մի իշխանություն չունի այնպիսի ցանկություն, թե այնպես աշխատի, որ իր հեղինակությունը լինի ավելի ցածր, քան ընդդիմությանը»:

Tuesday, June 28, 2011

There you are...

Some people had been wondering where Bazaz was recently, I know I have. How could I not? But he has reared his head... Below is some information that was circulating a few days ago, and here is an article from epress (Armenian, English):

Հունիսի 25-ի երեկոյան, ժամը 21:00-ի սահմաններում Հայ Ազգային Կոնգրեսի 4 երիտասարդ ակտիվիստների հանդիպումը Երևանի փոխոստիկանապետ Ռոբերտ Մելքոնյանի և Երևանի ոստիկանության Կենտրոնի բաժնի պետի տեղակալ Արայիկ Պետրոսյանի հետ ավարտվել է Կոնգրեսի անդամներին ոստիկանության բաժին բերման ենթարկելով: Որից հետո Կենտրոնի ոստիկանապետ Սարգիս Մարտիրոսյանը և նրա աշխատասենյակում գտնվող Երևանի փոխոստիկանապետ Ռոբերտ Մելքոնյանը Երևանի ՊՊԾ գնդի հրամանատար Վալիրի Օսիպովի և Կենտրոնի փոխոստիկանապետ Արայիկ Պետրոսյանի ներկայությամբ սպառնացել են Հայ ազգային կոնգրեսի ակտիվիստներին:

[from epress] According to a new audio recording that has appeared on YouTube, what sounds to be Yerevan Deputy Police Chief Robert Melkonyan and Kentron (“Center”) Police Chief Sargis Martirosyan are heard threatening detained Armenian National Congress (HAK) activists. In the clip (available only in Armenian), the senior police officials are heard issuing a warning to the young opposition activists regarding their activities ahead of Thursday’s rally.
Recall, at about 8:45 pm on Jun. 25, four youth HAK activists — Sargis Gevorgyan, Vahagn Gevorgyan, Sargis Khachatryan and David Kiramijyan — were picked up by police from the Pushkin–Mashtots intersection while they were distributing flyers announced the Jun. 30 rally and taken to central police division. They were subsequently released at around 9:25 pm.

Here's the video that was put up on youtube:

Sunday, June 19, 2011

Trying to Reformulate History

Addendum: And here's Pashinyan's editorial on Oskanyan's interview from June 22: Նշաձողի վոյեւէ առերեւույթը



Oskanyan was the guest on Azatutyun's Տեսակետների խաչմերուկ this weekend. I was quite impressed at how well prepared he was. At how ready he was to answer such a wide variety of questions. At how hard he obviously had worked in preparing and presenting answers that, to naive eyes and ears, present a wonderfully coherent story of a man committed to a healthy and just Armenia. At how hard he's trying to keep his options open right now.

Gimme a break. It doesn't matter how hard you try to clean up your trail, realign the evidence, justify your actions. Its all still there. And no amount of trying to rewrite and reexplain history, no number of videos or Civilitas forums or interviews, is going to change the truth.

So I, for one, don't need to hear about how broken up you were and still are about March 1, or how you tried to get a dialogue going, or how you felt the political prisoners needed to be released. I don't remember any such voice of support for the political prisoners, or for any part of the struggle in general, and I was watching closely (Feb 9 2010 post, March 14, 2009, http://tzitzernak2.blogspot.com/2010/05/on-civilitas-oskanyan-and-meghri.html) In fact, even in this interview you didn't dare call them political prisoners. They are refered to as բանտերում գտնվողները - those who are in prison.

But, I don't need to keep going on my own. Anna Hakobyan already wrote a brilliant piece in Haykakan Zhamanak on May 12, 2011. And here it is: First Part, Second Part.

Keep trying to wipe away the fingerprints and rearrange it all, my friend. The only person believing it is you.

[azatutyun article and video here]

Monday, June 6, 2011

This one's a beauty...

As I dont get time to read all of the articles I would like to, someone reposted this article on facebook where I luckily saw it. The original is from chi.am. The last paragraph especially just tugs at my heart strings... kudos to the author ՔՐԻՍՏԻՆԵ ԽԱՆՈՒՄՅԱՆ (Kristine Khanumyan) -

Իսկ հասարակությունը կապ ունե՞ր երիտթուրքերի
հետ ձեր ախպերության հետ

Ինչպես երեւում է` Հայ Ազգային Կոնգրեսի հատկապես վերջին հանրահավաքից հետո, երբ իշխանությունները փաստացի հաստատեցին, որ պատրաստ են ընդդիմության հետ գնալ երկխոսության, Դաշնակցությունը լուրջ տվայտանքների մեջ է ընկել։ Դաշնակցության ներկայացուցիչները մեկը մյուսին հերթ չտալով փորձում են ամենատարբեր ձեւերով մեղմ ասած «հարամել» հնարավոր այդ երկխոսությունը։

Երեկ, օրինակ, դաշնակցական պատգամավոր Արծվիկ Մինասյանն անդրադառնալով երկխոսությանը` ոչ ավել, ոչ պակաս հայտարարել է, թե «իրենք, (այսինքն` ընդդիմությունն ու իշխանությունները-հեղ.) վաղուց էին երկխոսում, շախմատ խաղում, փոխադարձաբար գովերգում իրար, բայց դրա հետ հասարակությունը որեւէ կապ չունի։ Մյուս կողմից էլ լավ է, որ ՀԱԿ-ն ու իշխանությունը երկխոսում են։ Հասարակության աչքերը բացվում են, եւ նա տեսնում է, որ ՀԱԿ-ն ու իշխանությունը շատ ու շատ հարցերում միանման են մտածում։ Բայց պետք է նշել, որ շատ ու շատ հարցերում նրանց մոտեցումները չեն համապատասխանում մեր ազգային շահերին»։

Այսպես ուրեմն, բանից պարզվում է` հասարակությունը ընդդիմության հետ կապ չունի, կապ չունի այն երկխոսության հետ, որը ընդդիմությունը հասարակության անունից եւ հասարակության համար վարելու է իշխանության հետ։ Թերեւս` ըստ դաշնակցականների, հասարակությունը կապ ունի Դաշնակցության հետ։ Բանից պարզվում է նաեւ, որ ընդդիմությունը չի մտածում ազգային շահերի մասին, եւ մտածողը թերեւս Դաշնակցությունն է։ Ըստ երեւույթին, Դաշնակցությունը բոլոր քաղաքական ուժերին սեփական արշինով է չափում, երեւի Դաշնակցությունը մտածում է, որ եթե ինքը արդեն ավելի քան հարյուր տարի նման գործելաոճ է որդեգրել, ապա մյուս քաղաքական ուժերը եւս իրենց նման են։ Եվ դա հասկանալի է, ինչպե՞ս կարող է մի կուսակցություն, որը 1908 թվականից եղբայրացավ երիտթուրքերի հետ` թուրքական պառլամենտում մի քանի տեղ ստանալու խոստման դիմաց, եւ միաժամանակ զինաթափելով հայերին ու հրապարակավ հրաժարվելով «Հայ Դատից»` հասկանալ, որ կարող է լինել մի քաղաքական ուժ, որը երկխոսում է ոչ թե սեփական շահի, այլ երկրի եւ ժողովրդի ապագայի համար։ Դա հասկանալի է այն Դաշնակցության պարագայում, որը այդ մի քանի տեղերը ստանալով Թուրքիայի խորհրդարանում` 1909 թվականի Ադանայի կոտորածը, որի ընթացքում 30 հազար մարդ սպանվեց, անվանեց ցավալի թյուրիմացություն` իրենց խղճի վրա վերցնելով այդ մարդկանց արյունը, որը թափեցին դաշնակցականների եղբայր երիտթուրքերը։

Հետաքրքրական է, թե մեր ազգային շահերի հետ որքա՞ն կապ ունի դաշնակցականների կողմից նույն ժամանակ թուրքական խորհրդարանում քրիստոնյաներին բանակ զորակոչելու մասին օրենքին կողմ քվեարկելը, որը պատճառ դարձավ, որ 1915-ից առաջ արդեն մոտ երկու հարյուր հազար երիտասարդներ զորակոչվեն բանակ։ Եւ ավելին, արդեն կոտորածի տարիներին նույն դաշնակցականները մինչեւ վերջին պահը ստանձնել էին բանակից դասալիք հայ զինվորին բռնելու եւ թուրքական բանակ վերադարձնելու դերը։ Հետաքրքիր է, թե մեր ազգային շահերի հետ որքա՞ն կապ ունի 1918 թվականին Դաշնակցության կողմից Օսմանյան Թուրքիայի կառավարությանն ուղարկված հեռագիրը, որտեղ դաշնակցականները թուրքական իշխանություններին` հանուն բարեկամության իրազեկում էին, որ «Անդրանիկ փաշան խուսափել է ՀՀ կառավարությունից, իմանալով, որ զինվորական դատի պիտի ենթարկվի մեր զինվորական մինիստրին չենթարկվելու համար եւ որ Անդրանիկը տաճկահպատակ հայերից կազմել է առանձին զորաբանակ, նպատակ ունենալով անցնել Ջուլֆայի կամուրջը եւ Խոյի ու Սալմաստի շրջանում միանալ Վանից նահանջող ժողովրդին»։ «Նա մտադիր է ուժեղ բանակ կազմել, ստեղծել սեպարատ պետություն եւ հարձակվել ձեր վրա։ Խնդրում ենք միջոցներ ձեռք առնել` նրանց վերջնականապես ջախջախելու համար»,- գրված էր այդ հեռագրում։

Դաշնակցականները թերեւս մոռացել են, որ 20-ական թվականներին կնքեցին «Պրոմեթեւս» կոչվող դաշինքը` Թուրքիայի եւ Ադրբեջանից փախած մուսավաթականների ու Կովկասի լեռնականների Թուրքիայի ներկայացուցիչների հետ` Թուրքիայի հովանու ներքո այդ տարածքները անկախացնելու վերաբերյալ, ինչը փաստացի ուղղված էր Խորհրդային Հայաստանի հասարակության դեմ։ Դաշնակցականները թերեւս մոռացել են, որ երկրորդ աշխարհամարտի տարիներին անցել էին ֆաշիստական Գերմանիայի կողմը եւ անգամ պատերազմում էին ԽՍՀՄ-ի դեմ։ Դաշնակցականները թերեւս մոռացել են նաեւ, որ 1950-ական թվականներին կատարեցին ամենազզվելի քայլը` պառակտեցին հայ եկեղեցին` իրենց հովանավորության տակ հիմնելով Անթիլիասի նոր կաթողիկոսությունը, ինչի արդյունքում սփյուռքահայ բոլոր գաղութներում առաջացան զուգահեռ միություններ, կրթօջախներ, այլ ազգային կազմակերպություններ, որոնք սուր հակամարտության մեջ մտան իրար հետ` այդպիսով պառակտելով Սփյուռքը։

Դաշնակցականները թերեւս մոռացել են, որ հենց իրենք ամենասուր պայքարը ծավալեցին ղարաբաղյան շարժման տարիներին եւ շարժման դեմ` եւ ընդհուպ մինչեւ անկախության հանրաքվեն պայքարում էին անկախության գաղափարի դեմ։ Դե իսկ այն, թե ինչպես էր պատերազմի տարիներին Դաշնակցությունը հանրահավաք անում Երեւանի կենտրոնում, բոլորն են հիշում։ Բոլորն են հիշում նաեւ, որ արդեն քանի ընտրություն Դաշնակցությունը ընտրությունից առաջ դառնում է ընդդիմություն, ընտրությունից հետո` կոալիցիայի մաս։ Փաստորեն նորմալ է, որ այս ճանապարհն անցած կուսակցությունը անկեղծորեն չի կարողանում հասկանալ, որ Հայաստանում կարող է լինել այնպիսի քաղաքական ուժ, որը մտածում է ոչ թե սեփական շահի, այլ երկրի եւ ժողովրդի ճակատագրի մասին։



I would just add the following - Let's also remember that at that time (in reference to the last parargraph), the ARF was urging its supporters and sympathizers in the US to contact/fax their representatives to deny aid to Armenia.

That's quite some nationalism, there, isn't it?
Thanks guys. Don't know what the Armenian nation would do without you. Really.

Saturday, June 4, 2011

More March 1 videos

From Martimek2008's YouTube channel - newly posted videos

Կրկին հայհոյանքները մոնտաժված չեն...


Սամվել Հարությունանի գնդակահարությունը ...01.03.2008թ


a1plus.am article in Armenia

Tuesday, May 31, 2011

Sunday, May 29, 2011

That's 3...

It's been almost 2 days since Pashinyan, Mikaelyan and the remaining political prisoners were set free under the cover of an amnesty which released hundreds.
The next meeting is in 2 days, on May 31 - it will be the second on to be held in Liberty Square.
The March 1 investigation is supposedly underway.

That's three. A difficult three for Sargsyan, I think. He's playing chess with the opposition, and he's walking a fine tightrope stretched over shark-infested waters with his established "colleagues" - slowly, carefully, stepping forward while trying to keep his options open, and watch his back, perhaps literally...

But what is making him take such risky steps? Is it the fear of social upheaval, as some say? Is it the realization that there may be limitations to just how long and severely the country can be financially ravaged by this regime? Is it international pressure regarding NK and Turkey? Or perhaps Sargsyan's conscience is finally waking up from its coma... (less likely, but I thought I'd throw it in there).

I honestly don't know. But it seems that he has decided that careful baby steps toward the opposition are in his best interest. Or, another way of looking at it, perhaps he has started down a road, and has a goal in his sights, but he needs the opposition to get there.

Dialogue is next, and is always difficult. The depth and breadth of problems facing the country are enormous. The remaining 12 demands (list here) are only the tip of the iceberg, but they're a start.

Wednesday, May 25, 2011

New video from 1 March, 2008

New video YouTube posted by Martimek2008 regarding March 1, 2008 :



From Epress.am:
On May 23, a video was uploaded on YouTube by a user by the name of martimek2008 (which translates to Mar. 1, 2008) titled “See how they fire on Mar. 1, 2008.” There’s no description accompanying the clip but it is assumed to be a scene from Mar. 2008 when mass unrest in Yerevan following a disputed presidential election resulted in at least 10 dead and many more wounded.
The circumstances surrounding the events during these days (as well as the investigation into the people behind the murders) have still not been officially clarified.
The video lasts only 41 seconds and seems to have been shot from one of the higher floors or the roof of a residential building nearby.

Epress.am:
Երեկ Youtube տեսանյութերի կայքում բեռնվել է 2008 թվականի մարտի 1-ի իրադարձությունները պատկերող մի կադր, որը տեղադրել է martimek2008 օգտատերը՝ տեսանյութը վերնագրելով «Ահա թե ինչպես են կրակում 2008 թվականի մարտի մեկին…»: Տեսանյութը տևում է 41 վայրկյան, նկարահանված է շենքի բարձր հարկերից կամ տանիքից: Կադրում երևում է ջրցան մեքենա, իրեր նետող և կրակ արձակող մարդիկ:

Thursday, May 19, 2011

Տարոսը... (1 + 2)

Directly from Armenian Times/Haykakan Zhamanak, the title says it all in one word:

Տարոսը...

Միջազգային քրեական դատարանի գլխավոր դատախազ Լուիս-Օկամպո Մորենոն երեկ դատավորներից խնդրել է Լիբիայի նախագահ Մուամմար Քադաֆիին` որպես մարդկության դեմ հանցագործության կատարած անձի ձերբակալելու թույլտվություն տալ:
Ձերբակալության թույլտվություն են խնդրել նաեւ Քադաֆիի որդու` Սայիֆ ալ Իսլամի եւ Լիբիայի հետախուզության պետ Աբդուլլահ ալ Սանուսիի համար: Նրանք երեքն էլ մեղադրվում են փետրվարի 15-ից սկսված խաղաղ ցույցերի մասնակիցներին գնդակահարելու, ապստամբած քաղաքների բնակելի թաղամասերը օդից ռմբակոծելու հրաման տալու մեջ: Նշենք, որ նշված հանցագործությունները, մասնավորապես խաղաղ բնակչությանը գնդակահարելու հրաման տալը չունեն վաղեմության ժամկետ: Այսինքն, քանի դեռ նման հրամաններ արձակած մարդիկ կենդանի են, նրանք վաղ թե ուշ ենթարկվելու են պատասխանատվության, եթե ոչ տվյալ երկրի, ապա միջազգային դատարանի կողմից:

Տարոսը... 2


Ժողովրդի ճնշման տակ հրաժարական տված Եգիպտոսի նախագահ Հոսնի Մուբարաքը ուղերձով երեկ սեփական ժողովրդից ներողություն է խնդրել մարդկանց դեմ գործած բոլոր չարագործությունների համար եւ խնդրել ներում շնորհել իրեն:
Մուբարաքը ներկայումս գտնվում է կալանքի տակ, եւ նրան ցուցարարների դեմ բռնի ուժ կիրառելու հրաման տալու, պաշտոնական դիրքը չարաշահելու, պետական միջոցները յուրացնելու եւ մի քանի այլ մեղադրանքներ են ներկայացվել: Մուբարաքը պատրաստակամություն է հայտնել պետությանը հանձնել իր տնօրինության տակ գտնվող բոլոր ակտիվները: Դեռ նախօրեին նրա կինը` Սյուզան Սադաթը, հօգուտ պետության հրաժարվել է իր բանկային հաշվում պահվող 3.5 միլիոն դոլարից ու Կահիրեի արվարձանում գտնվող շքեղ առանձնատնից, ինչի դիմաց երեկ առավոտյան ազատ է արձակվել:

Thursday, May 12, 2011

Not that I had much respect for the ARF to begin with...

I don’t know if I can hold back the profanity on this one.
This is just insulting to anyone who calls themselves human, period.
To most carbon-based life forms, actually.

[From Azatutyun article w/video/sound]

Նրա համոզմամբ` ամենավատը այն է, երբ 2008-ի մարտի 1-ի իրադարձությունները ոչ թե քննության նյութ են դառնում, այլ օգտագործվում` իբրեւ պատրվակ, միջոց Ռոբերտ Քոչարյանի նկատմամբ վրեժ լուծելու կամ նրան վարկաբեկելու համար.
«Չի կարելի ասել, որ մարտի 1-ի մեջ միայն իշխանությունն է մեղավոր, իսկ այս երկրում միայն դրա մասին է խոսվում: Ոչ ոք չի խոսում, թե ընդդիմությունը իր պահվածքով ինչ մեղավորություն ունի, որ ընդդիմության այդ օրվա ղեկավարությունը դա կանխելու կամ հրահրելու հարցում ինչ արեց: Սա մի փոքր անարդար մոտեցում է, որը ցույց է տալիս, որ մարտի 1-ի դեպքերը ըստ էության չէ, որ կարեւոր են, այլ մարտի 1-ը քաղաքականացվում է եւ քաղաքական հաշվեհարդար տեսնելու առումով է օգտագործվում»


[my rough translation]
According to him, the worst thing is not when the events of March 1 become the subject of examination, but rather, a way to exact revenge on Robert Kocharyan or to discredit him.
It is not correct to say that it was only the authorities who were guilty in the events of March 1, but in this country that is all that is said. Nobody talks about the guilty role of the opposition had because of the way it behaved, or what the opposition leaders did that day to prevent or provoke the events. This is a slightly unfair approach, which shows that in reality, it is not the events of March 1 that are important, but rather the politicization of March 1 and that it is being used to settle political scores.

And excerpts from the English shorter version of the article:

In a statement on Monday, Kocharian expressed concern about Sarkisian’s unfolding dialogue with the opposition Armenian National Congress (HAK) led by another former president, Levon Ter-Petrosian. He warned of a possible “collusion” between the government and the HAK which he said would harm Armenia.

Armen Rustamian, another Dashnaktsutyun leader, had similar worries in a recent interview with RFE/RL’s Armenian service. Rustamian said ordinary Armenians will probably “gain nothing from that dialogue.”

Markarian suggested that Sarkisian might decide to “weaken” Kocharian as part of a possible deal with the HAK.



I’ll tell you who’s guilty, it’s the ARF. The ARF is guilty of being part of the coalition, of faking opposition status, of trying to weaken a people’s movement for democracy, and most recently, of insulting and degrading the people of Armenia with this b**ls**t, yes, b**ls**t.

Protecting Kocharyan to the very end, aren’t they? Poor Kocharyan, being victimized by LTP and HAK, poor guy, its just so unfair. He’s being singled out, they say. They may as well say the people were “asking for it” so its not Kocharyan’s fault. They’re still defending Kocharyan – the man in charge of an organized coup against the people of Armenia, aimed and successful at silencing any and all peaceful protest, at any cost, including life.

Its mindboggling. And why are they defending him? Maybe because he was the closest they came to having any real power in Armenia, he is their best bet at gaining any footing. Then there’re the totally unimportant and insignificant and I’m sure totally unsubstantiated rumors about the alleged, supposed many financial ties and dealings that the ARF has with/through Kocharyan.

The ARF preaches and professes Armenian-ness (whatever that is) in the Diaspora, and yet their identities are all too often based in confusion, complexes, and obsession, rather than any solid mature foundation. Just take a look at where their funding, energies, and focus lie.

Where is their defense of the Armenian People – and for god’s sake I don’t mean genocide victims and descendants (that is a very important but separate issue, that is actually a pathology for most ARFers). I mean the people of Armenia. Where is their loud voice and lobbying when a group of corrupt oligarchs takes the country and people hostage? Where is the ARF defense of basic human rights? The right to speech, expression, press, assembly… The right to not get shot at by your own army? Those basic things that are necessary for a free, strong and independent Armenia? (Or is that only said to fight off the evil Turks?).

I’ll tell you where their voices are, and their a**es. Right next to Kocharyan.


[Addendum: Initially, there were no asterisks, just the real letters... then I thought better of it.]

Friday, May 6, 2011

Pashinyan in Court, 6 May


Այսօր ժամը 12:00-ին և 14:00-ին «Արթիկ» քրեակատարողական հիմնարկում կայացել է քաղբանտարկյալ Նիկոլ Փաշինյանի գործով երկու դատական նիստ: Փաշինյանը ՀՀ վարչական դատարանից պահանջել է չեղյալ համարել «Կոշ» ՔԿՀ պետի 2010 թվականի սեպտեմբերի 28-ին և նոյեմբերի 16-ին կայացրած` իրեն կարգապահական տույժի ենթարկելու մասին որոշումները: Երկու դեպքում էլ հայցի քննությունը հետաձգվել է:
Նշենք, որ լրագրողներին արգելվել է նկարահանել դատական նիստի ընթացքը: Epress.am-ի օպերատորին նույնպես ստիպել են տեսախցիկը թողնել մեքենայի մեջ, սակայն մեր թղթակցին հաջողվել է բջջային հեռախոսով որոշ կադրեր անել:

Video and Caption are from Epress.am Despite cameras being forbidden from Pashinyan's hearing today, one of the reporters managed to grab this footage.

I like the guard standing to the right of Pashinyan. He seems to be much more a part of the audience, listening and considering the logic being presented by the prisoner/defendant in front of him, rather than a guard. He seems to catch himself, too, appearing too interested, but then can't seem to help but get sucked in again.

Sunday, May 1, 2011

What are our options?

After much pondering and talking with friends, I have yet to come to a definitive conclusion about the ongoing political issues in Armenia – most important among which are the morphing relations between the various parties. But I’ve managed to break it down in a way that makes sense to me.
I think there are three main ways to deal with the situation in Armenia – so here it goes:

1) Do nothing. The default – over time, if there are dwindling numbers at demonstrations (regardless of who holds them), if there is a feeling of loss of hope, faith, energy, whatever, this is what happens: Nothing. Things continue as they are.

2) Do everything. Outright revolution. People are tired of increasing prices, corruption, army deaths, mass emigration, oligarchs – you name it. Some critical number gathers, and then use drastic means to oust the criminal-oligarchic regime. Violence and bloodshed included. They’re gone, but then who takes over, how is that decided? Is there a new system in place that will work automatically? Are there examples in recent or historical times where revolution is followed quickly and easily by a system that works, without years of continued work/dedication for change? And, in Armenia’s case, now, do we have the manpower for revolution? Are there enough people to do that, willing to risk everything?
It’s pretty obvious that I think neither of these are an option right now. So we’re left with…

3) Something in the middle. But what is that? I suppose it’s every form of pressure to get what you want to happen except physical – financial, social, psychological, and it may include discussion. So, while option #1 is basically the lack of any goal, and option #2 just requires a goal of immediate, drastic change, option #3 requires specific goals and targets that keep in mind the ultimate goal - which for me, is regime change for the purpose of improving the wellbeing of the citizens of Armenia, and ensuring the safety and security of Armenia. Once we have those specific proximate goals, then we work towards them. And if we reject #2, then is there any other way to institute regime change than by new elections?

And that’s where we are now. The only realistic and consistent demands I’ve seen put forth are by HAK. They’ve got a set of goals, prioritized as a precondition to discourse with Sargsyan, and are already partway through the prioritized ones.

Now, this is where things get difficult. There a lot of rumors nowadays that HAK has already started to discuss deals with SS, even before the 3 goals are complete. I don’t think this is the case. I think as many have pointed out, they’re playing chess, trying to force each other’s hands. Once the 3 priorities are met, only then will true discussions start.

And why is Sargsyan interested now? Increasing internal and international pressure, for one. Ditord concisely outlined some of the similarities between SS and LTP in areas where SS could really use LTP’s help – especially with regards to NK, Turkey, and internal policies.

So what happens if SS and HAK start to talk, and demands continue to be met? Might the two- working in opposition to each other but moving forward - be able to make a serious dent in the oligarchies in place, in the corruption, in establishing stability, and solving so many of the other problems? Is it possible to even work with SS to get rid of the oligarchies when he himself is so heavily mired in them? Is there a way to have free and fair elections when this regime is still in power (if there isn’t, and there are no alternative mechanisms as I asked in #3, then we’re stuck)?

And IF the answer to these is yes, and negotiations start and progress continues, then I am left asking myself if I’m okay with that IF it means Sargsyan gets off scot free, as thinking ahead, that is one possible outcome – Sargsyan’s freedom for true change and progress in Armenia. Because my first reaction, to tell the truth, to the idea of Sargsyan getting away with everything, was one of severe nausea. But the more I think about it, the more I think, let’s keep in mind the ultimate goals, and the options ahead of us. And if our ultimate goals are for the people and Republic of Armenia, then while I really think Sargsyan deserves something drastically opposite to getting off scot free, the trade may be worth it – maybe I’m more willing to compromise for the “good” of Armenia than my initial gut reaction. And, by the way, for me that “good” includes bringing Kocharyan to justice for March 1.

In the meantime, this is what we have. None of the options or players today are perfect. But, I don’t see any other way than the steps being taken by HAK now. As disappointed as part of me was that on April 28 there wasn’t more action taken, I think it was a calculated step – Sargsyan has taken some steps, and it needed to be and was acknowledged by HAK. BHK’s statement that they will NOT be supporting HHK in the next parliamentary elections coming so soon after Sargsyan’s order to investigate March 1 was not a coincidence; Sargsyan is paying a price for his move towards HAK. At the same time, he is playing the time card. Everyone is calculating and hedging their bets. Patience is painful but necessary. I keep asking, is there another option, but I have yet to come up with one.

And hey, if some other opposition group can put forth a logical plan and put pressure on the regime and force it to meet their demands, I want to hear about it right now - the more strong, critically thinking opposition groups the better. Nobody is stopping them. But all I’ve seen from the leadership of Zharangutyun so far are “demands” that read like the wish list of an 8 year old diasporan Armenian drawing the tricolor over Massis with crayons, and more rhetoric and hypocrisy from the ARF that’s not even worth detailing.

Every time I go through it in my head, I don’t like the idea of Sargsyan finagling his way out of his guilt, and have infinite questions about how to change things. But given that options #1 and #2 are not acceptable, then pressure and even negotiations are what we have. And for right now, the steps being taken by HAK are the only option I see that will help Armenia down this difficult path.